بریده‌هایی از کتاب ژان کریستف (جلد ۱)

بیش‌تر مردم در بیست یا سی‌سالگی می‌میرند. از این مرز که بگذرند، دیگر، سایه خویش، بیش نیستند؛ مانده زندگانی‌شان تنها به ادا درآوردن، سپری می‌شود و با شیوه ناآگاه‌تر و زننده‌تر، آن چه را که زمانی که زنده بوده‌اند، گفته، کرده، اندیشیده و دوست داشته‌اند، روز به روز واگو می‌کنند.

آن کس که خورشید و زندگانی در درون دارد، چه نیاز که در برون به جست و جو برخیزد؟

وقتی که انتخاب کردی، دیگر برگشتی نیست. تنها، به وظیفه خود شرافتمندانه، عمل کردن می‌ماند و بس.

یک قهرمان، کسی است که هرچه را که می‌تواند، می‌کند.

هر دو آزار می‌دیدند، ــ آزار یکدیگر را آزردن.

دنیا تهی است، زندگانی تهی است، همه چیز تهی است. دیگر نمی‌توانی، دم برآوری. اندوهی است کشنده.

برای هر چیز ترانه‌ای هست. برای وقتی که غمی داری و برای وقتی که شادی؛ برای وقتی که خسته‌ای و به فکر خانه‌ای هستی که دور است؛ برای وقتی که از خودت دلگیری، برای این که یک گناهکار پست و یک کرم خاکی بوده‌ای؛ برای وقتی که می‌خواهی گریه کنی، چون که مردم با تو مهربان نبوده‌اند؟ و برای وقتی که دلت شاد است، چون که هوا خوش است

هدیه به جان‌های آزاد همگی جهانیان، که رنج می‌برند، پیکار می‌کنند، و پیروز می‌شوند.

ژرف‌ترین گوشه‌های اندیشه، هیچ‌گاه آن نیست که با آوای بلند برزبان می‌آید.

چرا بیش از این باید خواست؟ چرا غم چیزی را بخوری که از دستت برنمی‌آید؟ دنبال چیزی برو که از دستت برمی‌آید... تا جایی که بتوانی