بریده‌هایی از کتاب میریام

یکی از شاخه‌های رُز مصنوعی گلدانِ روی میزِ قهوه را لمس کرد. با حالتی رنگ پریده توضیح داد: «بَدَل، چقدر غمگینِ، بدل‌ها غمگین نیستن؟»

هکتور مونرو (۱۹۱۶-۱۸۷۰)، که با نام مسعار «ساکی» می نوشت، از پدر و مادری اسکاتلندی در برمه به دنیا آمد اما بیشتر عمرش را در انگلستان سپری کرد. تبِ مغزی که بر اثر ضعف جسمی در کودکی بر او عارض می شد، روند آموزشش را تحت تأثیر قرار داد اما تا سن دوازده سالگی به هر حال آموزش مقدماتی را زیر نظر آموزگاران زن به فرجام رساند.

لوئیجی پیرآندللّو (۱۹۳۶-۱۸۶۷)، تا پس از پایان جنگ جهانی دوم هنوز به عنوان یک نویسنده شناخته نشده بود. تا این که نمایش‌نامه‌ی «شش شخصیت در پی نویسنده» شهرتی ناگهانی را نصیبش کرد. پیرآندللّو عضو خانواده‌ای مرفه در یکی از بخشهای محروم و تنش‌زای ایتالیا بود که هر کسی می‌توانست بی‌واسطه از حق خود دفاع کند.

تنها چیزی که او از دست داده و میریام ازش ربوده بود، هویتش بود. اما حالا می‌دانست کسی را که در این اتاق می‌زیست، بازیافته است؛ کسی که غذای خودش را می پخت، قناری داشت و تنها کسی بود که مورد اعتمادش بود و در وجودش زندگی می‌کرد: خانم اچ، تی میلر.

در هنگامه‌ی وحشت یا اوج پریشانی، لحظه‌هایی هست که ذهن انتظار می‌کشد؛ مثل لحظه‌ی الهام، آن‌گاه که کلافی از آرامش روی افکار بافته می‌شود، درست شبیه خواب یا یک خلسه‌ی معنوی. در خلالِ این سکون و آرامش انسان حضورِ نیرویی کاملاً عُقلایی را احساس می‌کند:

زد زیر گریه، گریه ای غیر طبیعی و بدون اشک، گویی چشمه ی اشکش مدتها پیش خشکیده بود، فراموش کرده بود چگونه باید اشک بریزید.

در جامعه‌یِ باستانیِ سعادت و شور بختی، مردانی که در یک اتاق شریک بوده‌اند، چه سرباز و یا زندانی، آن گاه که سلاح و لباس‌هایشان را می‌افکندند، همزیستی را توسعه می‌دادند. هر غروب پرده‌ای از دوستی بر روی اختلاف‌هایشان می‌کشیدند.

شهرها سر برمی‌آوردند، شکوفا می‌شدند و ناپدید می‌گشتند. مردم همدیگر را عاشقانه دوست می‌داشتند یا سبعانه با هم می‌جنگیدند و نهایتاً می‌مردند

مهر پدری چیزی نیست که بشه مثل یه قرص نون چند تکه اش کنی و بین بچه ها به طور مساوی تقسیمش کنی. یه پدر تمام مهر و عشقِ خودشو به تک تک فرزنداش نثار می کنه بی اینکه بین اونا هیچ تفاوتی قائل باشه؛ چه یکی باشه و چه ده تا باشن