بریده‌هایی از کتاب شعور و شهود عاشوراییان، مجموعه‌ای در معرفت حضرت اباعبدالله (ع) و یارانش

پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «حسین جانم! تو جان عالم هستی»

خوب است برای در امان ماندن از عجب، عبادات و مراقبه‌های اولیای خدا و اصحاب ائمه: را با عبادات خود مقایسه کند

به خصوص صدا، چهره و اخلاقش، آن گونه بود که هرگاه مردم آرزوی دیدن رسول الله (ص) و شنیدن صدایش را داشتند به حضرت علی اکبر (ع) نگاه می‌کردند

خدا ما را بس است و بر او توکّل داریم و به سوی او بازمی‌گردیم و سرانجام به سوی اوست

اگر حسین از آنِ ما بود، در هر سرزمین برای او بیرقی بر می‌افراشتیم و در هر روستایی، برای او منبری برپا می‌کردیم و مردم را با نام حسین به مسیحیت فرا می‌خواندیم

در روز ظهور امام مهدی (ع) که مصادف با عاشورای آن سال است، یاران آن حضرت (ع) پرچم‌هایی را با شعار «یا لثارات الحسین؛ ای خون‌خواهان حسین» برمی‌افرازند و با بلندترین صداها آن شعار را سر می‌دهند

آغاز حضور زینب (س)، پایان نبرد حسین (ع) است

او بهترین دوست و مهربان است و هم او ما را کافی است که بهترین مدافع و وکیل است

در ظهر عاشورا، آن هنگام که خورشید به نیمۀ آسمان رسید و حسین (ع) در خون خود غلطید، زینب (س) به ناگاه خود را در مقابل همۀ حوادث و مسئولیت‌ها تنها یافت. تا پیش از این، او حسین (ع) را در کنار خود داشت و فرزندانی که با جوانمردی تمام با شمشیرهای آخته خصم را می‌راندند؛ امّا دیگر مردی در میانۀ میدان نبود

اینکه در همایش چند سال قبل یهود، گفته شد که شیعه، دو نقطه اصلی اتّکا دارد: عاشورا و انتظار، ما باید این دو تا را در فرهنگ تشیع و جامعه جهانی تغییر بدهیم، نشان دهنده این است که دشمن دقیقاً به اثرگذاری این حادثه و فرهنگ‌سازی آن توجّه پیدا کرده