بریده‌هایی از کتاب مثل آب خوردن

خاطرهٔ هر قشر و صنفی، باید عطر و بوی صنف خود را داشته باشد نه این‌که زیباسازی و بزک و گریم شود.

خیلی حواست باشد: ننویسی برای دیده شدن؛ آن‌که باید ببیندت، دیده!

نوشتهٔ تو، نمایش‌گر شخصیت توست؛ پس شخصیتی ساختگی از خودت ارائه نده! به هیچ‌وجه سعی نکن ادای نویسندگان بزرگ و رمان‌نویس‌ها را دربیاوری.

طنز حادثه و خاطره‌ای شیرین است که در هر جا حتی وسط میدان نبرد اتفاق می‌افتاد و باعث شادی و تقویت روحیه می‌شود؛ ولی جوک، آن است که عده‌ای برای خنداندن زورکی دیگران می‌گویند.

به هیچ‌وجه از قالب داستان، رمان و امثال آن برای بیان خاطره استفاده نکن

سعی نکن سبک و نگارشت مثل این و آن شود. اصلا بسیاری از اصطلاحات رایج در گویش محلی و لهجهٔ محلی خودتان، حتما باید در نوشته بیاید. برای همه‌فهم شدن آن، در پاورقی توضیح لازم را بده.

حتما سعی کن در هر خاطره، اسامی آن‌هایی را که با تو بوده‌اند، بیاوری. «می‌گن»، «شنیدم» و «تعریف می‌کردن»، نداریم. هر خاطره‌ای که شنیدی حتما اسم راوی و صاحب آن را بیاور؛ اگر یادت نیست، اصلا ننویسش.

از کلی‌گویی به‌شدت پرهیز کن و همهٔ ماجرا را به‌طور کامل و جزء به جزء بیان کن.

از به کار بردن توضیحات اضافی که ربطی به ماجرا ندارد و خاطره را از مسیر خود خارج می‌سازد، خودداری کن.

اخلاق خوب و قشنگ، تند، عصبی، بد و خودت را شرح نده. بگذار خاطراتت بگوید اخلاقت چه‌جوری بوده. شیرین و جذاب، یا تند و غیرقابل تحمل!