بریده‌هایی از کتاب پیچیده به هیچ (عشقه ۲)

. خدا بیامرز پدرم، همیشه می‌گفت: «اگر کسی یا چیزی را آن‌قدر دوست داشته باشی که از خط قرمز خدا بگذری و به جای دل بستن به پرستش برسی، شک نکن که از دست می‌دهی‌اش، چون این قانون جهان هستی و طبیعت است که فقط پرستش را شایستهٔ خداوند می‌داند و بس!»

«آیهٔ لا یکلِفُ الله نفساً الا وُسعَها

واژه‌هایی مثل (قسمت نبود) و (خدا نخواست) یک مشت حرف بی‌خودی است که آدم‌های تنبل و تن‌پرور برای توجیه شیوهٔ زندگیشان می‌زنند.

آن وقت‌ها که جوان‌تر بودم فکر می‌کردم سرنوشت هر کسی دست خود اوست.

باید کسی را به‌اندازهٔ وسعت همهٔ قلبت دوست داشته باشی و یک‌مرتبه از جلوی چشمت دور شود تا بفهمی چه درد بزرگی‌است دردی که من می‌گویم!

من از مردن نمی‌ترسم هراس من از آن مرگی است که در تاریکی شب‌های وحشتناک دلتنگی چراغ روشن یاد تو را در ذهن خواب‌آلود من روشن نمی‌سازد…

انتظار سخت است… فراموش کردن هم سخت است. سخت‌تر آن‌که، ندانی باید به‌خاطر بسپاری یا بگذری و دشوارتر آن که ندانی باید بروی یا هم چنان منتظر چشم به فرداهای نیامده بدوزی… کاش می‌دانستم تکلیف من با تو و دلم چیست

تو مرا یاد کنی یا نکنی باورت گر بشود یا نشود نفسم می‌گیرد در هوایی که نفس‌های تو نیست.

چیزی که خیلی از آدم‌ها نمی‌دانند، این است که عشق، با همان سرعتی که یک روز سر قلب آدم تلنبار می‌شود، یک روز هم می‌رود و چنان نیست و نابود می‌شود که دیگر هیچ اثری از آن جز خاطره‌ای تلخ و گنگ باقی نمی‌ماند. فرق عشق‌هایی که ابدی می‌شوند، با عشق‌هایی که بعد از ده سال، یک‌مرتبه می‌سوزند و خاکستر می‌شوند، در شخصیت آدم‌هایی است که مورد محبت واقع می‌شوند…

اقیانوس، هیچ‌وقت داخل یک فنجان جا نمی‌شود. برای فنجان، همهٔ دنیا به اندازهٔ همان حجم خالی داخل خودش، وسعت دارد… برای یک فنجان، اقیانوس با یک جرعه آب فرقی نمی‌کند. چون ظرفیت او در هر شرایطی، به اندازهٔ همان یک فنجان است.