بریده‌هایی از کتاب باغ آینه

  من برمی‌خيزم!   چراغی در دست، چراغی در دلم. زنگار روحم را صيقل می‌زنم. آينه‌يی برابر آينه‌ات می‌گذارم تا با تو ابديتی بسازم.

خود نه از اميد رستم نی زغم، وين ميان خوش دست و پايی می‌زنم...

نه ستاره نه سرود لب دريای حسود، زير اين طاق کبود جز خدا هيچی نبود جز خدا هيچی نبود!

اگه بارون بزنه! آخ! اگه بارون بزنه!».

به همه آن کسان که به عشقی تن در نمی‌دهند چرا که ايمانِ خود را از دست داده‌اند! ـ: در تن من گياهی خزنده هست که مرا فتح می‌کند و من اکنون جز تصويری از او نيستم!

من در تو نگاه می‌کنم در تو نفس می‌کشم و زنده‌گی مرا تکرار می‌کند بسان بهار که آسمان را و علف را.

آينه‌يی برابر آينه‌ات می‌گذارم تا با تو ابديتی بسازم.

در سر هزار فکر غم و راه چاره هيچ مأيوس پای قعله‌يی افتادم اشکبار.   آمد ز قلعه بيرون پيری سپيد موی پرسيد حال و گفتم: در من نهاد چشم گفت: «ـ اين طلسم کهنه کليدش به‌مشت توست؛ «با کس مپيچ بيهده، آيينه‌يی بجوی!»

از ديدار خويش عذاب فراوان خواهم کشيد

و عمر در اين تنگنای بی‌حاصل چه کاهل می‌گذرد!