بریده‌هایی از کتاب داستان من

همه چیز را برای لیوپول داده‌ام: در تمرینات، در تقریبا تمام ۷۰۰ بازی، بیرونِ زمین، اطراف تیم، مردم و شهر. دیگر نمی‌توانستم بیشتر بدهم. آخرین قطرات جاه طلبی، خواستن و امیدِ درونم را نثار لیورپول کردم. اما در نهایت برای بدست آوردن جامی که همه‌ی در لیورپول آرزویش را داشتند کافی نبود.

(همه چیز از اینجا شروع می‌شه! هر کاری که پیش از این انجام دادی دیگه گذشته.»

نور و ظلمت، شادی و غم، امید و یاس، از یکدیگر جدا نیستند. آنها یه یکدیگر تعلق دارند، مانند تیرهای دروازه‌ی خالی روبروی جایگاه کوپ در آنفیلد.

در مورد مورینیو از من سوال شد: (از نظر من، او بهترین مربی دنیاست. اگر طرفدار لیورپول نبودم، اگر لیورپول در قلبم جای نداشت، به باشگاهی که او مربیش بود می‌رفتم. او تنها دلیلی بود که چندباری به جدایی از لیورپول فکر کنم، اما درک می‌کند چرا نمی‌توانستم این کار را انجام دهم و آن عشق‌ام به لیورپول است. پیروزی برای همشهری‌هایتان ارزش دیگری دارد.»

آنها دشمن اصلی بودند. هرگز نباید مقابل آنها تسلیم می‌شدیم، اگر از شما جلو افتادند، می‌جنگید، چنان می‌جنگید که همه بفهمند که این یک مشکل شخصی است. آنها هم همین کار را با ما می‌کنند.

پدر همیشه چه می‌گفت؟ (همه چیز از حالا آغاز می‌شود. هرکاری که پیش از این انجام دادی دیگه گذشته!»

پدر و ماردم بودند که به من شکل دادند. بهترین چیزهای من به خاطر وجود آنهاست.

طرفداران دو تیم متعصب و پرشور هستند، چه قرمز چه آبی؛ آنها با باشگاه خود زندگی می‌کنند. اما زمانی که در شهر اتفاق بدی رخ می‌دهد فوتبال به کناری می‌رود. برای بیشتر طرفداران، فوتبال زندگی است ولی وقتی فاجعه‌ای قلب شهر را به درد می‌آورد، تمام بندر لیورپول به طرز شگفت آوری یکی می‌شوند.

در حالی که فوتبال انگلیسی دگرگون می‌شد و از طمع و خودخواهی تغذیه می‌کرد، من و کارا به لبخند زدن ادامه دادیم. لیورپول در قلب هر دوی‌مان جاری بود.

سرود لیورپول به شما یادآوری می‌کند که وقتی در گرداب مشکلات هستید سرتان را بالا بگیرید. یادآوری می‌کند که از تاریکی نترسید، یادآوری می‌کند از میان باد و باران قدم بزنید، حتی با وجود از بین رفتن رویاهایتان، با امیدی در قلب به راه‌تان ادامه دهید.