بریده‌هایی از کتاب دختری با کت آبی

شباهت زیادی به اون داشتریال جز این‌که

بعد از جنگ مردم می‌شینن هرکدوم‌شون می‌گن شجاعانه چه کارایی در برابر نازی‌ها انجام دادن و دل‌شون نمی‌خواد یادشون بیاد بزرگ‌ترین طغیانی که کردن این بوده که به یاد خانواده‌ی سلطنتیِ تبعیدشده، میخکِ صدپر زدن به لباس‌شون. شاید هم اگه آلمان تو جنگ پیروز شه مردم بشینن آلمانی حرف بزنن.

جلوی عشقو نمی‌شه گرفت، حتا تو جنگ.

«دخترای عاشق از سر درموندگی کارای خلاقانه‌ای می‌کنن.»

من معمولاً فقط غصه‌ی خودمو می‌خورم، ولی وقتی تو یه سیستم کار می‌کنی مسئول امنیت بقیه هم هستی.

یکی پرسید دوس دارین صفحه‌ی آخر هر کتابی رو که دست می‌گیرین همون اول بخونین تا مطمئن شین کسی بلایی سرش نیومده و همه حال‌شون خوبه. باس گفت این احمقانه‌ترین چیزیه که تا حالا شنیدم. بعد گفت کتابی رو که داره ازش حرف می‌زنه بده بهش و وقتی کتاب رو گرفت با خودکار شروع کرد تو صفحه‌ی آخرش نوشتن. من فکر کردم الان می‌خواد تو اون صفحه بنویسه همه حال‌شون خوبه، ولی وقتی کتاب رو برگردونده بود توش نوشته بود یه خرس همه رو زخمی کرد، خیلی غم‌انگیز بود

مهربونی خطرناک‌ترین خاصیت ممکنه،

وقتی چیزی برخلاف اون‌طوری‌که ما فکر می‌کنیم تموم می‌شه، اصلاً می‌شه گفت واقعاً تموم شده؟ تو این وضعیت باید تلاش‌مون رو همچنان ادامه بدیم تا جوابی پیدا کنیم که شب‌ها بتونیم با خیال راحت سرمون رو بذاریم زمین؟ یا این‌که باید وابدیم و تسلیم شیم؟

ما نمی‌تونیم احساسات‌مون رو عقب بزنیم و وقتی شاد نیستیم وانمود کنیم که شادیم و همه‌ی مشکلات خودبه‌خود این‌طوری حل شه.

زنده‌موندن قبل از هر چیز و مهم‌تر از هر چیزه.