بریده‌هایی از کتاب خاطرات باب دیلن، وقتی حالت بده کسی سراغت رو نمی‌گیره

یه بار بهم گفت که جاده‌ای نیست که به خوشبختی ختم بشه، بلکه خوشبختی خود اون جاده‌ست.

دنیای پیچیده و مدرن چیزی نبود که من بهش علاقه داشته باشم. به نظرم بی‌معنی و بی‌خاصیت بود.

انقدر جذب اجراش شده بودم که دیگه حواسم به خودم نبود. چیزهایی که من باید روشون کار می‌کردم رو مایک توی ژن‌هاش داشت. حتی قبل از اینکه به دنیا بیاد، این موسیقی تو خونش بوده. این چیزها یادگرفتنی نبودن، و من به این نتیجه رسیدم که انگار بایستی الگوهای تفکرهای درونیم رو تغییر بدم... که باید به امکان‌هایی باور داشته باشم که تا قبل از این بهشون اجازه بروز نمی‌دادم، که خلاقیتم رو به یه میزان خیلی کم و قابل کنترل محدود کرده بودم... که به تکرار رسیده بودم و باید خودم رو گم می‌کردم.

اما یه جورایی می‌دونستم، که اگه بخوام به کار موسیقی ادامه بدم، باید صاحب بخش بزرگ‌تری از خودم بشم. باید از خیلی چیزها می‌گذشتم -خیلی چیزهایی که اتفاقا به توجه نیاز داشتن- اما اشکالی نداشت، دست خودم نبود. نقشه راه رو بلد بودم و اگه می‌خواستم می‌تونستم همه‌ش رو از حفظ بکشم، اما حالا فهمیده بودم که باید بندازمش دور. نه امروز، نه امشب، اما به زودی.

آمریکا خیلی چیزها داشت عوض می‌شد. جامعه‌شناس‌ها می‌گفتن که تلویزیون داره تاثیرات خیلی بدی می‌ذاره و داره ذهن و تخیلات جوون‌ها رو خراب می‌کنه - که دیگه نمی‌تونن برای یه مدت طولانی به چیزی توجه داشته باشن. شاید اونها راست می‌گفتن

هیتلر، چرچیل، موسولینی، استالین، روزولت - اشخاص بااهمیتی که دنیا دیگه به خودش ندید، کسایی که به تصمیم‌گیری خودشون متکی بودن، همه‌شون آماده بودن که تنهایی وارد عمل بشن، بی‌توجه به تایید دیگران - بی‌توجه به ثروت یا محبت، در حالی‌که سرنوشت بشریت توی دست‌هاشون بود و دنیا رو به ویرانه تبدیل می‌کردن. وارثان اسکندرها، جولیوس سزارها، چنگیزخان‌ها، شارلمان‌ها و ناپلئون‌ها، دنیا رو تبدیل به یه شام خوش‌طعم کردن.

جاده‌ای نیست که به خوشبختی ختم بشه، بلکه خوشبختی خود اون جاده‌ست. بهم یاد داد که همیشه مهربون باشم، چون هرکسی که تو زندگی می‌بینی، واسه خودش هزار تا بدبختی داره.

کلازویتز به نظر منسوخ می‌اومد، ولی کلی چیز هم توش هست که حقیقته، و با خوندش می‌شه خیلی راجع به زندگی مرسوم و فشارهای محیط فهمید. وقتی ادعا می‌کنه که سیاست جای اخلاق رو گرفته و سیاست، قدرت بی‌منطقه، شوخی نمی‌کنه. باید باور کنی. باید دقیقا همون کاری رو بکنی که بهت دیکته می‌شه، حالا هرکی می‌خوای باش. باید سرت رو بندازی پایین و هر کاری می‌گن بکنی وگرنه سر به‌نیست می‌شی. واسه‌م از امید و عدالت هم نگین.

قصد نداشتم به‌خاطر کسی عقب‌نشینی کنم.

اخبار روز، همه اون مزخرفات دست‌وپاگیر فرهنگی، داشتن روحم رو زندانی می‌کردن - حالم به هم می‌خورد - کشته شدن رهبرهای سیاسی و فعال‌های حقوق مدنی، اضافه شدن به حصرها، سرکوب‌های دولتی، دانشجوهای افراطی و تظاهرکننده‌ها در مقابل پلیس و اتحادیه‌ها - خیابون‌ها داشتن منفجر می‌شدن، شعله‌های خشم می‌جوشیدن - ضد کمونیست‌ها - صداهای دروغگوی اعصاب‌خوردکن - عشق آزاد، جنبش سیستم ضدپول - همه اون قضایا. تصمیم گرفته بودم خودم رو در معرض این چیزها قرار ندم. حالا دیگه مرد خانواده بودم