بریده‌هایی از کتاب شرافت و شیطان

وقتی آدم کسی را دوست دارد، گفته‌هایش را هم باور می‌کند.

چرا همیشه انسان در میان دشمنان خود آدم‌های دلیر و قوی دل را می‌بیند و میان خدمتگذارانش هیچ وقت به‌چنین آدم‌هایی برنمی‌خورد؟

یا آدم داخل کاری نمی‌شود یا اگر شد نباید وحشت کند.

هرکاری دو جنبه دارد، یک جنبه خوب و یک جنبه بد. وقتی کسی شانس نجات مملکت خودش را نداشته باشد، افتخار آن را دارد که شهید راه مقصود خویش بشود.

به‌نظر من برای خوشبختی فقط یک چیز لازم است و آن هم زندگانی است.

ای دریغ از وقتی که می‌باید در این دنیا تنها و بی‌کس بمانی...

نجیب‌زادگی زیاد هم اهمیت ندارد، ممکن است آدم اسمش «موتنه» باشد و درستکار هم باشد.

هیچ وقت زود نیست که انسان در فکر آخرت و سلامت ابدی خودش باشد.

دنیا پر از آدم‌های رسوا است... و اصلاً دنیا برروی رسوایی می‌گردد.

قیصر روم از آدم‌های لاغری که شراب نمی‌نوشیدند می‌ترسید و اتفاقا همان‌ها، یعنی «برتوس» و «کاسیوس» بودند که او را به‌قتل رسانیدند.