بریده‌هایی از کتاب شجاعت در برهوت

و به‌جای دردهای آزاردهنده، با قلب ماجراجوی خود زندگی کنیم.

هنر این قدرت را دارد که اندوه را زیبا جلوه دهد، تنهایی را به تجربه‌ای مشترک تبدیل کند و یأس را به امید مبدل کند.

خودبودن، یعنی گاهی باید شجاعت ایستادگی به‌تنهایی را پیدا کنیم، کاملاً تنها.

تأیید دیگران یکی از گرامی‌ترین بت‌های ماست و قربانی‌هایی که باید به‌پای این بت گرسنه بریزیم، این است که دیگران را خرسند نگه داریم. متقاعد شده‌ام که ناراحتی، بازدارندهٔ بزرگ نسل ماست. روشن است که حمایت از وضع موجود برخلاف عقاید درونی ما، نوعی نعمتِ داشتنِ برتری است؛

به شما می‌گویند پوست‌کلفت شوید تا هیچ‌چیز در شما اثر نکند. آن‌چه به شما نمی‌گویند، این است که پوست‌کلفتی باعث می‌شود هیچ‌چیز نیز بیرون نریزد: نه عشق، نه صمیمیت و نه آسیب‌پذیری.

آسیب‌پذیری ضعف نیست؛ صحیح‌ترین معیار سنجش شجاعت ماست.

می‌گویم: کلید خوشحالی تمرین قدردانی است

همیشه به همون جایی تعلق داری که توش مثل خودت ظاهر می‌شی و دربارهٔ خودت و کارِت به‌روش واقعی و حقیقی حرف می‌زنی.»

پدرم کاپیتان تیم فوتبال بود. مادرم در رأس تیم رقص خود بود. اما من هیچ‌چیز نبودم. والدینم، مخصوصاً پدرم، به عالی‌بودن و بالاتر از همه بودن اهمیت می‌داد. من عالی نبودم. من بالاتر از همه نبودم. در آن لحظات، برای اولین بار به خانواده‌ام تعلق نداشتم.

حتی در موقع رنج و عذاب، یعنی در فقر، خشونت و نقض حقوق بشر، بی‌تعلقی به خانواده هنوز یکی از خطرناک‌ترین دردهاست؛