بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

«شما هرگز شاد نخواهید بود اگر همیشه در جست‌وجوی منشاء شادی باشید. هرگز زندگی نخواهید کرد، اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید.» یا به عبارت ساده‌تر: سعی نکنید.

داشتن دغدغه‌های بیش از اندازه، به سلامت روحی و روانی آدم آسیب می‌زند. باعث می‌شود که بیش از حد به چیزهای ظاهری و ساختگی وابسته شوید و زندگی‌تان را وقف دنبال کردن سراب خوشحالی و رضایت کنید. کلید زندگی خوب، داشتن دغدغه‌های بیشتر نیست، بلکه داشتن دغدغه‌های کمتر، واقعی‌تر، ضروری‌تر و مهم‌تر است.

کسی که با او ازدواج می‌کنید، کسی است که با او مشاجره می‌کنید. خانه‌ای که می‌خرید، خانه‌ای است که تعمیر می‌کنید. شغل رؤیایی که انتخاب می‌کنید، شغلی است که بر سر آن دچار اضطراب می‌شوید.

هرچه درد عمیق‌تر باشد، احساس ناتوانی بیشتری نسبت به مشکلاتمان پیدا می‌کنیم، و در تلافی مشکلاتمان، حق‌به‌جانبی بیشتری در پیش می‌گیریم. این حق‌به‌جانبی به یکی از این‌دو شکل روی می‌دهد: ۱. من فوق‌العاده‌ام و شما همگی گند می‌زنید. پس من لایق برخورد ویژه‌ای هستم. ۲. من گند می‌زنم و شما همگی فوق‌العاده‌اید. پس من لایق برخورد ویژه‌ای هستم.

اشتیاقم برای تأیید شدن به سرعت به خودبزرگ‌انگاری افراطی رسید. حس می‌کردم حق دارم هر حرفی که می‌خواهم بزنم یا هر کاری که می‌خواهم بکنم. اعتماد دیگران را بشکنم، احساسات دیگران را نادیده بگیرم و بعد آن را با عذرخواهی‌های مسخره و نصفه‌نیمه توجیه کنم.

وقتی که یک‌مشت آسیب روانی جدی در زندگی‌مان رخ می‌دهد، کم‌کم ناخودآگاه حس می‌کنیم مشکلاتی داریم که هرگز قادر به حلشان نیستیم. تصور ناتوانی در حل مشکلات، باعث می‌شود که احساس رنجوری و درماندگی بکنیم.

حق‌به‌جانبی یک راهبرد شکست‌خورده است. فقط یک سرخوشی است. خوشحالی نیست.

افراد حق‌به‌جانب همیشه باید نسبت به خودشان احساس خوبی داشته باشند، در نهایت بیشتر اوقاتشان را صرف تفکر دربارهٔ خودشان می‌کنند. به هر حال انرژی و کار زیادی لازم است تا کسی خودش را قانع کند که مدفوعش بوی بدی نمی‌دهد، خصوصاً اگر تمام عمرش را در توالت زندگی کرده باشد.

افراد حق‌به‌جانب اعتمادبه‌نفسی متوهمانه از خود می‌تراوند. این اعتمادبه‌نفس ممکن است برای دیگران جالب باشد، حداقل برای مدتی کوتاه. در برخی موارد سطح اعتمادبه‌نفس شخص حق‌به‌جانب می‌تواند مسری شود و به اطرافیان شخص حق‌به‌جانب هم کمک کند که اعتمادبه‌نفس بیشتری پیدا کنند. با وجود تمام کارهای غیرصادقانهٔ جیمی، باید اعتراف کنم که گاهی وقت گذراندن با او تفریح خوبی بود. آدم کنار او احساس شکست‌ناپذیری می‌کرد.

مشکل جنبش اعتمادبه‌نفس این بود که اعتمادبه‌نفس را بر اساس مقدار احساس مثبت مردم به خودشان اندازه می‌گرفت، اما معیار واقعی و دقیق از ارزش نفس یک شخص، این است که وی چه احساسی نسبت به جنبه‌های منفی خودش دارد. اگر کسی مثل جیمی با وجود از هم پاشیدن زندگی‌اش ۹.۹۹ درصد اوقات، احساس فوق‌العاده خوبی داشته باشد، چطور چنین چیزی می‌تواند معیار خوبی برای زندگی موفق و شاد باشد