بریده‌هایی از کتاب سایکوسیس ۴:۴۸

به‌نظرت کسی می‌تونه توی یه بدنِ اشتباهی دنیا بیاد؟

این درد چگونه در تو حلول کرد؟ هرگز نفهمیدم که چه چیز را نباید حس کنم ذهنم همچون پرنده‌ای‌ست گشوده‌بال در آسمانی آماس‌کرده که دریده می‌شود با برق آذرخشی و آن دم که پرواز می‌کند از پَسَش می‌غرد غریو تُندری دریچه گشوده می‌شود نوری کورکننده و هیچ هیچ هیچ را ببین من شبیه چه هستم؟

و اینجا اکنون پایانی نفرین‌شده و من باید که تنها بِایستم عشقِ من، عشقِ من، چرا تَرک کردی مرا؟(۱۲) او چونان بستری‌ست که من هرگز در آن نخواهم غنود و زندگیِ من بی‌معناست در پرتو این گم‌گشتگی ساخته‌شدن بهرِ تک‌افتادن به یک غیاب عاشق‌شدن پیدا کن مرا رها کن مرا از این تردیدِ فرساینده نومیدیِ پوچ هراسیدن از سکون من می‌توانم فضایم را پُر کنم زمانم را پُر کنم اما هیچ‌چیز حفرهٔ خالیِ قلبم را پُر نخواهد کرد نیازی حیاتی برای مُردنم برای فروشکستنم.

«ما آزاد نیستیم.» و انسان همواره زیر سلطهٔ نیرویی اجتناب‌ناپذیر به نام سرنوشت قرار دارد، و شقاوت نیز به‌نوعی سرنوشتِ ماست؛ زندگی منجر به مرگ می‌شود و ما همگی در آن محصوریم.

هیچ دارویی تو دنیا پیدا نمی‌شه که بتونه به زندگی معنا بده.

نمی‌تونم غلبه کنم بر تنهایی‌ام، بر ترسم، بر نفرتم چاق شده‌م نمی‌تونم بنویسم نمی‌تونم عاشق بشم برادرم داره می‌میره، عاشقم داره می‌میره، منم که دارم هردوشون رو می‌کُشم سرریز می‌شم از مرگ خودم از داروهایی که می‌خورم می‌ترسم نمی‌تونم عاشق کسی بشم نمی‌تونم رابطهٔ جنسی داشته باشم نمی‌تونم تنها بمونم نمی‌تونم دیگران رو تحمل کنم کَفَلم بزرگ شده از اندام تناسلی‌ام بدم می‌آد

به یاد آر نور را و باور دار نور را (۴) روشنایی‌ای آنی پیش از شبی ابدی نگذار که فراموش کنم

یک خودآگاهِ راکد و مُرده (‌۱) که توی تاریکیِ یک تالار ضیافت جا خوش کرده و به سقفِ چاردیواریِ ذهنی چسبیده که کف اون مثل ده‌هزار سوسکِ حمام زیر باریکهٔ نور توی خودشون می‌لولن، انگار همهٔ فکر و خیال‌ها توی یک چشم‌به‌هم‌زدن جمع بشن درون جسم واحدی که ازش هیچ راهِ فراری نیست و این‌جوری همین سوسک‌ها می‌شن حاملِ اون حقیقتی که هیچ‌وقت هیچ‌کس فاش نمی‌کنه. من شبی را از سر گذرانده‌ام که همه چیز بر من آشکار گردید.