بریده‌هایی از کتاب صید ماهی بزرگ

فیلم باید روی پای خودش بایستد. اینکه فیلم ساز مجبور شود منظور فیلمش را با کلام بیان کند بی معنی است.

وقتی زیاد تلویزیون ببینی و مجله بخوانی، تصور می کنی داری از کل دنیا عقب می افتی.

باید بیاموزی که در پیروزی و شکست متعادل باشی. موفقیت نیز مثل شکست می تواند تو را از پا درآورد.

دنیای درون فیلم دنیایی برساخته است و افرادی هستند که میل دارند وارد آن شوند. چنین دنیایی برای ایشان واقعی است و اگر مردم در مورد نحوهٔ رویدادها چیز خاصی کشف کنند یا بدانند که این یا آن به چه معناست، بار دیگر که فیلم را ببینند در تجربهٔ آن ها دخیل خواهد شد و آن گاه فیلم متفاوت می شود. به نظرم حفظ آن دنیا بسیار مهم و با ارزش است و نباید چیزهایی را بگوییم که باعث زوال آن تجربه می شوند.

گاه اتفاق های ناخوشایند هم رخ می دهد، ولی تو همچنان باید به کارت ادامه دهی و خود را با آن اتفاق ها وفق دهی. این، آن و آن چیز دیگر را از کار حذف می کنی. ولی اگر بر ایدهٔ اصلی متمرکز بمانی ــــ با آن روراست باشی ــــ سر آخر به طرز عجیبی می بینی که اتفاق های تصادفی نیز صادق و منطبق با ایده هستند.

تمام آسمان را در دستمالی کوچک پیچیدن آسان تر است از رسیدن به شادی حقیقی بدون شناخت خود.

آدم ها باورشان شده که نمی توانیم صلح داشته باشیم و حالا دیگر صلح به یک شوخی شبیه است. آن که دختر شایستهٔ سال می شود، در کمال مسخرگی آرزوی صلح جهانی می کند و همه قاه قاه به او می خندند. هیچ کس به صلح باور ندارد. ایدهٔ قشنگی است، همین و بس ــــ آرزوی ننه نقلی هاست. امر مُهملی است که هیچ گاه عملی نمی شود. ما در چنین جهنم دره ای به سر می بریم و تصور می کنیم غیر از این نیست. ولی اگر در اشتباه باشیم چه؟

منفی گرایی عین تاریکی است؛ اما تاریکی چیست؟ تاریکی را می نگری و می بینی خودش واقعاً چیزی نیست؛ بلکه غیاب چیزی است. چراغ را روشن کنی، تاریکی از میان می رود.

معروف است که «به هرچه توجه کنی، جان می گیرد.» پس وقتی بر چیزی تمرکز می کنی، انگار آن را تکان می دهی و به حرکتش درمی آوری

با تاریکی نجنگ. حتی نگران تاریکی نباش. چراغ را روشن کنی، تاریکی از میان می رود. چراغِ هشیاریِ ناب را روشن کن، منفی گرایی از میان می رود.