بریده‌هایی از کتاب آدمم یا الاغ؛ دائره‌المعارف خودشناسی

فرزند، برای پدر و مادر، عزیز است؛ ادامۀ نسل است (به‌خصوص اگر پسر باشد)؛

و کنفسیوس، از رنج آمیخته به شادمانی، تعبیر زیبایی دارد؛ او می‌گوید: برگ به هنگام زوال، می‌افتد؛ میوه در وقت کمال، می‌افتد؛ پس بنگر که چگونه می‌افتی: چون برگی زرد، یا سیبی سرخ!.

انسان را آفرید و از روح خود، در آن دمید ...

طبق تخمینی که دانشمندان زده‌اند، حدود ۵ میلیارد سال پیش (کمتر یا بیشترش را نمی‌دانم)، حادثۀ «بیگ‌بنگ» رخ داد. طی این حادثه، قطعه‌ای آتشین، که گویا از همان زمان برای مأموریتی خاص در نظر گرفته شده بود، پدید آمد. آن قطعه، که در عالم کهکشانی، حتی از ذرۀ خاک هم میلیاردها بار کوچک‌تر بود، بر اساس قوانین طبیعی، چرخید و چرخید و چرخید... تا به کره‌ای آتشین تبدیل شد. آن کره، در اثر دور شدن از مرکز گرما (خورشید)، سرد و سردتر شد؛ آن‌قدر سرد که در دورۀ «پرکامبرین» در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش، موقعیتی خاص یافت. احتمالاً از همان دوره به بعد بوده که موجوداتی اعم از گیاه و حیوان، روی آن کرۀ سردشده به وجود آمد؛ کره‌ای که هم خشکی داشت، هم آب و هم یخ.... و به‌تبع همین شرایط جوّی و آب‌وهوایی، موجودات متنوعی پیدا شدند.

در پناه خداوند ــ این نیروی ماوراییِ بی‌مثال‌ــ

برگ به هنگام زوال، می‌افتد؛ میوه در وقت کمال، می‌افتد؛ پس بنگر که چگونه می‌افتی: چون برگی زرد، یا سیبی سرخ!.

حرف زدن دربارۀ ظهور انسان، بسیار دشوار است

حرف زدن دربارۀ ظهور انسان، بسیار دشوار است؛ آن‌قدر که واقعاً نمی‌توان ثابت کرد نخستین انسانِ موجود در این کرۀ خاکی چه کسی بوده و در چه تاریخی پدید آمده است... و از این گذشته، حتی فکر کردن به آن، دردی را هم دوا نمی‌کند.

امیدوارم این کتاب را با «روزنامه» اشتباه نگرفته و در آرامش و با علاقه بخوانید تا از آن لذت ببرید. امیدوارم.

و خداوند دیگر نخواست که بیافریند؛ و نیافرید؛