بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

زمین باران را صدا می زند ، من تو را

زمین باران را صدا می زند ، من تو را.

پرده را برداریم : بگذاریم که احساس هوایی بخورد

وسیع باش،و تنها، و سر به زیر،و سخت.

دوستانی ، بهتر از آب روان

نیست رنگی که بگوید با من اندکی صبر ، سحر نزدیک است: هردم این بانگ برآرم از دل : وای ، این شب چقدر تاریک است!

دوستان من کجا هستند؟ روزهاشان پرتقالی باد!

و نپرسیم کجاییم، بو کنیم اطلسی تازه بیمارستان را.

کجاست جای رسیدن ، و پهن کردن یک فرش و بی خیال نشستن

دوستان من کجا هستند؟ روزهاشان پرتقالی باد!