بریده‌هایی از کتاب دل نوشته هایی از فرهنگ، آداب، رسوم و باورهای مردم شیراز‌‫

شیراز بعد از آبادان دومین شهر ایران است كه لوله‌كشی آب شده است. این كار نیك و بهداشتی را بزرگمردی از همین دیار كه ثروت خود را از راه تجارت در خارج از ایران فراهم كرده بود، انجام داد. او كسی نبود جز حاج محمد نمازی. در ایران كارخانه‌ی لوله‌سازی نبود. لوله‌های فولادی و وسایل لوله‌كشی را از انگلستان وارد و شهر شیراز را لوله‌كشی كرد. سر هر گذر، شیر آب رایگان نهاد و پالایشگاهی جهت تصفیه‌ی آب در جنوب بیمارستان نمازی ساخت.

حاج محمد نمازی، بیمارستان پانصد تختخوابی مدرن و مجهز نمازی را در باغ شخصی خود به نام باغ كفشگر بنا كرد و دستگاه آب شیراز را وقف مردم ساخت تا از درآمد آن، هزینه‌ی بیماران بی‌بضاعت پرداخت شود. خدایش بیامرزاد.

خرها برای این‌كه از هم پیش بیفتند، لگدی به خر دست راستی می‌زدند و گردن خر دست چپی را گاز می‌گرفتند ،مانند آدم‌های امروزی كه موفقیت خود را در نابودی دیگران می‌دانند.

برای ساختن برج و باروی گرداگرد شهرها، به خاك فراوان نیاز داشتند. برای تهیه‌ی این مقدار خاك، زمین‌های اطراف شهر را خاكبرداری می‌كردند. به‌سبب این خاكبرداری، دور شهر و در كنار حصار، خندقی بزرگ ایجاد می‌شد. زمانی كه دشمن به شهر حمله می‌كرد، در این خندق‌ها آب می‌انداختند یا آتش روشن می‌كردند تا از ورود دشمن به شهر جلوگیری كنند. هرچند به ارتفاع و ضخامت حصار می‌افزودند، به همان نسبت، خندق هم عریض‌تر و عمیق‌تر می‌شد.

فلكه‌ی شوریده (میدان سعدی): بین بولوار بوستان، بولوار گلستان و بولوار نصر با تندیس شیخ اجل از كارهای استاد صدیقی، مجسمه‌ساز معروف ایران.