بریده‌هایی از کتاب مگس ها

زندگی انسانی از آن سوی ناامیدی آغاز می‌شود

من نه اربابم و نه برده. من آزادی خودم هستم! از همان دم که من را آفریده‌ای از تعلق داشتن به تو دست برداشته‌ام

ترس و وجدان ناراحت، بویی دارند که برای مشام خدایان لذت‌بخش است

اژیست: من رازی ندارم. ژوپیتر: چرا. همان رازی که من دارم. راز دردناک خدایان و شاهان: آن‌هم این‌که انسان‌ها آزادند. اژیست، آن‌ها آزادند. تو این را می‌دانی، و آن‌ها نمی‌دانند.

اورست: هرچه که بخواهند: آن‌ها آزادند، زندگی انسانی از آن سوی ناامیدی آغاز می‌شود.

این قاعدهٔ بازی است. مردم به تو التماس می‌کنند که محکوم‌شان کنی. ولی مراقب باش که فقط بر پایهٔ خطاهایی که برایت اعتراف می‌کنند درباره‌شان داوری کنی: بقیه خطاها به تو مربوط نیستند، و اگر کشف‌شان کنی این آدم‌ها از تو ناراضی می‌شوند.

رنج را جز با رنجی دیگر نمی‌توان مغلوب کرد

زندگی انسانی از آن سوی ناامیدی آغاز می‌شود.

آگامنون مرد خوبی بود، ولی ببینید، خطای بزرگی کرد. اجازه نداده بود که اعدام‌ها در ملأعام صورت بگیرد. حیف است. یک دار زدن حسابی، سرها را گرم می‌کند، اندکی از حساسیت مردم نسبت به مرگ می‌کاهد. مردم این‌جا چیزی نگفتند، چون ملول می‌شدند و می‌خواستند یک مرگ فجیع ببینند

من نه اربابم و نه برده. من آزادی خودم هستم! از همان دم که من را آفریده‌ای از تعلق داشتن به تو دست برداشته‌ام.