بریده‌هایی از کتاب عاشورا

او برای امر به معروف به راه افتاد و به خاطر نهی از منکر قد برافراشت.

اکنون که ناچار مرگ ما را انتخاب می‌کند، بگذارید ما مرگی را انتخاب کنیم که آبستن زندگی باشد.

دین، شکل ایده‌آل رشد انسان است.

کسانی که مرده‌ها را انتخاب کرده‌اند، مرده‌اند هر چند که نفس بکشند و آن‌ها که زندهٔ حی قیوم را خواسته‌اند، زنده‌اند و حیات دارند، گرچه نفسی نداشته باشند.

مگر نه این که عشق محبوب خدا، عشق خداست؟

بارها گفته‌ام عبد، آزاده‌ای است که مهار شده و کنترل گردیده. عبد آزاده‌ای است شکل گرفته، نه اسیری در زنجیر. و این شکل ایده‌آل، همان دین است.

زندگی صحنهٔ پیکارهاست. زندگی میدان مبارزه‌هاست. با این مبارزه‌هاست که انسان بارور می‌شود و شکل می‌گیرد و استعدادهایش را بیرون می‌ریزد. و با این پیکارهاست که انسان آزادی‌اش را می‌یابد و راهش را می‌شناسد و خودش، در راه خودش و برای مقصد خودش گام بر می‌دارد.

می‌توان با تلقین‌ها و شعارها افرادی را تحریک کرد و به راه انداخت و به پیشباز مرگ فرستاد، حتی سربازان آلمان نازی با کمربند باروت روی ریل‌های قطارِ دشمن می‌خوابیدند و واگون‌های تسلیحات او را به هوا می‌فرستادند. این‌ها سربازانی بودند که نه به خاطر آزادی و عدالت، بلکه به خاطر تبلیغات نژادپرستی و شعارهای گرم، به جوش آمده بودند و جان خود را به روی دست گرفته بودند.

هر چه جز خدا در دل ما، در اجتماع ما، حاکم باشد، بت است و دشمن است و ما را محدود می‌کند و ما را راکد می‌سازد و ما را برای خودش می‌خواهد.

و این علی (ع) بود که بیست و پنج سال برای تهیهٔ نفراتش کوشید تا این که از دل دشمنش فرزندها بیرون آورد. از ابوبکر، محمد را و از سعد بن عباده، قیس را.