بریده‌هایی از کتاب آن‌چه هنر است

به هنگام خواندن اثری همچون شاهکار گم‌نام بالزاک (۱۸۳۱) ممکن است گمان کنیم که روشنگری به طور قطع پایان یافته است. این کتاب داستان سه هنرمند است

می‌خواهم در این‌جا درنگی کنم و به نقل قطعه‌ای از شعر مردی با گیتار آبی به قلم شاعر امریکایی والاس استیونز بپردازم، کسی که آشکارا نایل به فهم نقاشی‌هایی شده بود که سرگرم تحلیل آن‌ها بوده‌ایم: گفتند «تو یک گیتار آبی داری، چیزها را آن‌طور که هستند نمی‌نوازی.»

قصد دارم تا حدودی به تحلیل دو هنرمندِ مهم ــ مارسل دوشان در سال ۱۹۱۵ و اَندی وارهول در سال ۱۹۴۶ ــ بپردازم که به گمان من بیشترین سهم را در این ماجرا داشتند. هر دو آن‌ها با جنبشی مرتبط بودند: دوشان با جنبش دادا و وارهول با جنبش پاپ آرت.

رابرت راوِی زاکانیچِ هنرمند ــ که در آثارش فضاها و ابژه‌های بومی را بازنمایی می‌کرد

این اثر دوشان به همراه اثری از کنستانتین برانکوزی با عنوان دوشیزه پوگانی نخستین تصویر اجمالی از مدرنیسم را به امریکا ارایه کرد.

سوررئالیست‌ها در خلال جنگ دوم جهانی، در نیویورک در تبعید به سر می‌بردند و تأثیر عظیمی بر هنرمندان نیویورکی گذاشتند. هنرمندان نیویورکی مبهوت آندره برتون شدند

پیش‌گام برجستهٔ انتزاعِ مبتنی بر طبیعت، هانس هوفمانِ هنرمند و معلم بود

سلسله‌ای مشهور و تأثیرگذار از نقاشی‌های تئو وان دوزبورخ مراحلی را نشان می‌دهد که از طریق آن‌ها کوبیسم از تصویر صریح و روشن یک گاو به جانب تصویر انتزاعی گاو می‌رود که به‌هیچ‌وجه شبیه گاو نیست.

برانگیختگی و تهییج نقاشی پرتابی جکسن پالاک بود که رنگ را با یک تکه چوب یا قلم‌مو به طرف بوم پرتاب می‌کرد، یا تبیین‌کنندهٔ حرکات سنگین و مشخص قلم‌موی ویلم دوکونینگ که معمولاً فیگوری را شکل می‌دادند، نظیر مجموعه نقاشی‌های مشهورش با عنوان زن ۵ (۱۹۵۳).

در سال ۱۹۱۰، آرتور داو امریکایی شروع به کشیدن نقاشی‌های انتزاعی کرد، همراه با مالویچ سوپرِماتیست که به سال ۱۹۱۵ نقاشی مربع سیاهرا کشید