بریده‌هایی از کتاب اپرت‌ها

یاد از آن عهدی که در مشرق تمدن باب بود وز کران شرق نور معرفت پرتاب بود یادشان رفته همان هنگام در مغرب زمین مردمی بودند همچون جانور جنگل‌نشین از همین‌رو گله گله می‌چریدندی گیاه خیز ای مشرق زمینی روز مغرب کن سیاه تا نخوابد شرق کی مغرب برآید آفتاب غرب را بیداری آن‌گه شد که شد شرقی به‌خواب

هر که اندر زندگی پابند بر تریاک شد زنده ناور در حساب او را حسابش پاک شد هر جوانی یک دو سالی لب به این عفریت زد پیر شد فرتوت شد مُرد استخوانش خاک شد

در اروپا آسیا را لقمه‌ای پنداشتند هر یک اندر خوردنش چنگال‌ها برداشتند