بریده‌هایی از کتاب آهسته‌خوانی: مجموعه شعر کوتاه

او به دریاهای بی‌ماهی می‌اندیشد من به ماهی‌های بی دریا.

یک شهروند مضطرب، یک کارمند گیج یک شاعر سرگشته، یک انسان بی‌رؤیا؛ تنهایی من شکل‌هایی مختلف دارد.

چشم‌هایت را ارسطو هم اگر می‌دید دست بر می‌داشت از عقلِ ملال آور بی‌خیالِ منطق محزون خود می‌شد قهوه می‌نوشید عشق می‌ورزید «فن شعر» ش را به طرز دیگری شاید...

گاه با خاطره‌های دیروز گاه دلواپسی آینده؛ لحظه، بسیار عزیز است حرامش نکنی!

تا کی در شعرهای من به‌دنبال خودت هستی؟ یک‌بار هم در شعرهای من به دنبال خود من باش. لطفاً مرا آهسته‌خوانی کن!

من از عشق داغم و از داغ سرشار.

دست آن کودک که ول شد در شلوغی خیابان‌ها... طعم آن دستم.

تن‌های ما تنهاست دل‌های ما با هم دل، از تو لبریزست تنهای تنها هم.

تاریخ را برای چه باید خواند؟ وقتی که جای عشق در لابلای این همه اوراق خالی است.

نه این باران که هر باران دیگر بی‌تو باران نیست.