بریده‌هایی از کتاب برادران کارامازوف؛ جلد دوم

خداحافظ به تویی که زندگی‌ات تباه شد بی‌آن‌که مقصر باشی.

با فشار یا اجبار به چه چیزی می‌توان ایمان آورد؟

من آدم پست و کثیفی هستم؛ ولی دوستت دارم: اگر مرا به دوزخ بفرستی، آن‌جا هم دوستت خواهم داشت، آن‌جا هم به همه اعلام خواهم کرد برای ابد دوستت دارم...

همه در ظاهر ادعا می‌کنند از بدی متنفرند؛ حال آن‌که باطنآ بدی را می‌پرستند.

همه می‌دانند که بدون پول حتی یک قدم هم نمی‌توان برداشت.

باید کوشید مانند همهٔ مردم نبود.

«زندگی واقعاً به زحمت ادامه‌دادنش می‌ارزد؟»

«زندگی واقعاً به زحمت ادامه‌دادنش می‌ارزد؟»

برای ما هم پیش می‌آید مردمان خوش‌قلب و کمال‌گرایی باشیم؛ ولی فقط موقعی که همه‌چیز بر وفق مرادمان است.

«برای حل این مشکل، پیش از همه‌چیز لازم است شخصیتش در مقابله با واقعیت وجودش قرار گیرد.» ــ متوجه شدی چی می‌خواهد بگوید یا نه؟ ــ نه، نفهمیدم. به میتیا خیره شده بود و به حرف‌هایش گوش می‌داد. ــ من هم چیزی سردرنیاوردم، مبهم و گنگ است؛ ولی درعوض هوشمندانه است.