بریده‌هایی از کتاب تدبر در هستی؛ تدبر در اسماء

انسان به واسطه قرآن به مقام بیان رسید تا بتواند هر چیز را تبیین نموده، با هر چیز خدا را دیده، در هر چیز او را جستجو نموده و همگی او شود. پر واضح است که در چنین مکتبی حرف از جدایی قرآن از علم، قرآن از زندگی، قرآن از سیاست، قرآن از اجتماعیات، قرآن از تجربه، و اساساً هرگونه جدایی میان قرآن از هر شأنی از شئون انسان و عالم هستی، گناهی نابخشودنی و تکذیبی آشکار است که عاقبتی بس دردناک را برای فرد و البته جامعه به همراه خواهد داشت.

تدبر در اسماء به معنای: فهم کاربردی از تمامی سبب‌هایی است که انسان را به قرب الهی نزدیک می‌کند.

هر آیه مأوایی است که انسان را از ظلمت جهلی می‌رهاند.

اگر حق در عالم تجلی یافته است به دلیل رحمتی بوده که خود او بر خود واجب کرده است.

این همه عکس می‌و نقش مخالف که نمود یک فروغ رخ ساقی است که در جام افتاد

حقیقت نظر به وجه الله را می‌توان با فهم و تدبر در اسماء آموخت و ابتغاء وجه الهی را می‌توان با پناه گرفتن در پناهگاه اسماء حسنی عملی کرد.

علم در انسان به واسطه نور برای انسان حاصل می‌شود.

رشد عبارت است از برطرف شدن نیاز به تناسب تقدیر و ظرف وجودی موجودات که با توسعه وجودی همراه است.

با تجلی نور وجود در عالم،‌ هستی حیات می‌یابد و مخلوقات هر یک متناسب با ظرفیت خود از وجود بهره‌مند می‌شوند

تا کودکی زاده نشود و به دایره مخلوقات قدم نگذارد، از هست و هستی خود نیز واقف نمی‌شود، بنابراین وجود در لباس اسم خود را می‌نمایاند و در صورت نبود اسم، وجود در غیبت خواهد بود.