بریده‌هایی از کتاب ماسه و کف و خدایان زمین

*نیمی از آنچه می‌گویم بی‌معنی است؛ اما آن را می‌گویم تا شاید نیمه دیگر را دریابی.

‫*حتی دستانی که تاج‌های خار می‌سازند از دستانِ بیکاره بهترند.

*برخی از ما چون مرکب هستیم و برخی چون کاغذ. اگر سیاهی برخی از ما نبود، برخی دیگر از ما گنگ می‌بودند. و اگر سپیدی برخی از ما نبود، برخی دیگر از ما کور می‌بودند.

تنها یک بار زبانم بند آمده است. و آن هنگامی بود که کسی از من پرسید: «تو کیستی؟»

*هفت بار مرا از شخصِ خود بد آمد: بارِ نخست، وقتی که دیدم او افتاده می‌نماید شاید که به رفعت دست یابد. بارِ دوم، وقتی که دیدم در حضورِ زمینگیر می‌لنگد. بارِ سوم، وقتی که میانِ سخت و آسان مخیر شد و آسان را اختیار کرد. بارِ چهارم، آنگاه که گناهی مرتکب شد و چنین خود را تسلّا داد که دیگران نیز گناه به‌جا می‌آورند. بارِ پنجم، وقتی که از سرِ ناتوانی شکیبایی کرد و شکیبِ خود را به توانمندی نسبت داد. بارِ ششم، وقتی که از زشتی رخساری منزجر شد، و نمی‌دانست که آن نقابی از نقاب‌های خودِ اوست. و بارِ هفتم، وقتی که زمزمه‌گرِ سرودِ ستایشی شد و آن را فضیلت پنداشت.

«تو و آن جهان که در او زندگی می‌کنی جز دانه‌ای ماسه نیستید بر ساحلی بی‌مُنتها از دریایی بیکران.»

مایه شگفتی است که تو بر کنْدرو ترحّم می‌کنی و برکنْدذهن نه، ‫و بر کورچشم تأسف می‌خوری و بر کوردل نه.

*انسانیت رودی از نور است که از ازل تا به ابد جاری است.

*تو به من سکوت بده، من به مصافِ شب می‌روم.

*خانه من به من گوید: «مرا ترک مکن، زیرا که گذشته تو اینجا منزل دارد.» و راه به من گوید: «پیش آی و در پی‌ام بیا، زیرا که من آینده تو هستم.» و من، هم به خانه خویش و هم به راه گویم: «من نه گذشته‌ای دارم، نه آینده. اگر در اینجا مانَم، در ماندنم رفتن است؛ و اگر بروم، در رفتنم ماندن. تنها عشق و مرگ است که همه چیز را دگرگون می‌کند.»