بریده‌هایی از کتاب بی‌ترسی

فکر می‌کنی دانسته‌های انسان مایه‌ی افتخارش هستند؟ فقط آدم‌های کوچک و احمق علاقه دارند عظمت خودشان را در صورت بهت‌زده‌ی دیگران تماشا کنند. این لذت نشانه‌ی حقارت و نادانی است.

آدم‌ها چیزهایی را می‌بینند که دنبالش هستند.

در اصل در حال ساخت دارو برای بیماری‌هایی هستیم که خود آن بیماری را هم خودمان می‌سازیم تا به وسیله‌ی آن می و دارو، بیماری و بیمارمان را برای همیشه در چنگ خودمان نگه داریم. این‌طوری است که ما با آن دردها و بیماری‌ها آدم‌های زیادی را بی‌نام می‌کنیم و در اختیار ارباب‌هایشان قرار می‌دهیم.

«همه‌ی عمر پیِ مقصر بی‌نامی‌ام بودم: پیِ کیمیایی بزرگ: آن کیمیا چنان سایه می‌انداخت روی من و تمام اعمالم که دیگر هیچ چیزی نمی‌توانست آزارم بدهد. حتی چیزهای کم‌اهمیتی مثل کشتن و زجر دیگران یا خودم دیگر برایم اهمیتی نداشت. دسته‌دسته آدم زیر پاهایم جان می‌دادند و من میان حدقه‌های بیرون‌زده‌ی چشم‌هایشان فقط آن کیمیا را می‌دیدم. در ظاهر همه‌ی این کارها برای آن انجام می‌گرفت که بتوانم یک نام‌دهنده بشوم، اما دلیل و سرّ اصلی من این نبود.»