بریده‌هایی از کتاب همه دروغ می‌ گویند

نتفلیکس در ابتدای فعالیتش به کاربران اجازه می‌داد لیستی از فیلم‌هایی بسازند که دلشان می‌خواهد در آینده ببینند اما حالا وقتش را ندارند. اینطوری وقتی زمان خلوتی داشتند نتفلیکس این فیلم‌ها را بهشان یادآوری می‌کرد. با وجود این، نتفلیکس در داده‌هایش به موضوع عجیبی برخورد. کاربران لیستشان را پر می‌کردند از فیلم‌های جورواجور، اما روزهای بعد وقتی نتفلیکس این لیست را بهشان یادآوری می‌کرد به ندرت روی آن‌ها کلیک می‌کردند. مشکل کجا بود؟ وقتی از کاربران پرسیده می‌شد در چند روز آینده چه فیلم‌هایی می‌خواهند ببینند، لیستشان را پر می‌کردند از فیلم‌های آرمان‌گرا و فرهنگی، مثل مستندهای سیاه‌وسفید جنگ‌جهانیِ دوم یا فیلم‌های غیرآمریکاییِ جدی. با این حال بعد از چند روز هنوز هم دلشان می‌خواست همان فیلم‌هایی را ببینند که معمولاً سراغشان می‌روند: کمدی‌های آبکی یا فیلم‌های رمانتیک. مردم مدام و هرروز به خودشان دروغ می‌گفتند.

مردم در جست‌وجوهای روزانه‌شان در اینترنت از خود ردپایی به جای می‌گذارند که از آنها می‌توان فهمید چه چیزهایی را دوست دارند، در تخیل‌شان به کدام چیزهای پنهان می‌اندیشند، امیال‌شان در خلوت چه چیزهایی را می‌جوید و...

مردم در حریم خصوصیِ صفحه کلیدشان به عجیب‌ترین چیزها اعتراف می‌کنند

احتمالاً صادقانه‌ترین پاسخ به این پرسش شانه بالا انداختن است.

احتمالاً وقتی به واقعیات موجود در جست‌وجوهای گوگل، داده‌های پورن، و اینکه چه کسی روی کدام لینک کلیک می‌کند پی می‌برید، با خودتان نمی‌گویید «عالیه! حالا می‌تونیم بفهمیم واقعاً کی هستیم». درعوض احتمالاً فکر می‌کنید «چه افتضاحی! حالا می‌تونیم بفهمیم واقعاً کی هستیم».

پس بگذارید تعارف را کنار بگذارم و بگویم حالا دیگر یقین دارم جست‌وجوهای گوگل مهمترین و بزرگترین مجموعه‌داده‌ای است که تا به حال دربارهٔ روان انسان‌ها جمع‌آوری شده است.

ردپایی که هنگام جست‌وجوی اطلاعات در اینترنت از خود به جا می‌گذاریم چیزهای زیادی را برملا می‌کند.

مردم به دوستانشان، همسرشان، دکترشان، به نظرسنجی‌ها و به خودشان دروغ می‌گویند؛ اما ممکن است اطلاعاتی را که از آن‌ها خجالت می‌کشند در اختیار گوگل بگذارند- اطلاعاتی مانند زناشوییِ بدون رابطهٔ جنسی، مشکلات روانی، ترس‌ها، کمبود اعتمادبه‌نفس و دشمنی با سیاه‌پوستان.

اغلب مردم بیشتر از آنکه از گوگل سؤال بپرسند، آن را محرم اسرار خود قرار می‌دهند: «از رئیسم متنفرم»، «مستم»، «بابام کتکم میزنه».

برخلاف تندخوانیِ وودی آلن از جنگ و صلح، نمی‌توانیم کل ماجرا را در یک جمله خلاصه کنیم و بگوییم «داستان دربارهٔ چند تا روس بود». تحلیل گزاره‌های ذهن بشر، با تمام عظمت چندبعدیِ درهم‌پیچیده‌شان، برای دانشمندان کار دشواری است.