بریده‌هایی از کتاب با کفش‌های دیگران راه برو

تا با کفش‌های کسی راه نرفته‌ای، درباره‌اش قضاوت نکن.

تا با کفش‌های کسی راه نرفته‌ای، درباره‌اش قضاوت نکن.

ما توت‌های پایین و بالای درخت را نمی‌چیدیم. مادرم می‌گفت پایینی‌ها مالِ خرگوش‌ها و بالایی‌ها مالِ پرندگان است. آن‌هایی که اندازهٔ قد آدم‌ها بود، مال آدم‌ها بود.

در انشای کوتاهم، اعتراف کردم که تاکنون انواع مختلف درخت‌ها را بوسیده‌ام و هر دسته از درختان، بلوط‌ها، افراها، نارون‌ها، قان‌ها طعمِ خاص خودشان را داشته‌اند.

انسان نمی‌تواند از پرواز پرنده‌های اندوه در بالای سرش جلوگیری کند، اما می‌تواند جلو آن‌ها را بگیرد تا در موهایش آشیانه نکنند.

تا با کفش‌های کسی راه نرفته‌ای، درباره‌اش قضاوت نکن

چیزی که فهمیدم این بود که اگر مردم از تو انتظار شجاعت دارند، وانمود کن شجاع هستی، حتی زمانی که ترس تا مغز استخوانت نفوذ کرده است.

ارزش آب را زمانی درک می‌کنیم که چاه خشک شده باشد.

وقتی کسی را از ته قلب دوست داری باید قبل از آن‌که مغزت شروع به محاسبه بکند، کاری را که قلبت گفته انجام بدهی.»

بعضی وقت‌ها آدم ترجیح می‌دهد با پرنده‌های اندوهش تنها باشد. بعضی وقت‌ها آدم باید در تنهایی خودش گریه کند.