بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

«حقیقت این است که آن روزها نمی‌توانستم به‌خوبی درک کنم! باید از روی رفتارهایش درباره‌اش قضاوت می‌کردم، نه حرف‌هایش. او طراوت و عطرش را در اطراف من می‌پراکند. نمی‌بایست از او فرار می‌کردم. باید به مهر و محبتی که پشت کلک‌های معصومانه‌اش بود، پی می‌بردم. گل‌‌ها همه‌شان پر از این‌جور تضادها هستند؛ اما من خام‌تر از آن بودم که راه عشق ورزیدن به او را بدانم».

اگر کسی اجازه بدهد که اهلی‌اش کنند، باید خطر گریه کردن را هم قبول کند.

شازده‌کوچولو همان‌طور که روانه‌ی سفرش می‌شد، با خودش فکر می‌کرد: «راست‌راستی، این آدم‌بزرگ‌ها چقدر عجیب و غریبند».

تو تا ابد نسبت به چیزی که اهلی‌اش کرده‌ای مسئولی.

وقتی کسی خیلی دلش گرفته باشد، دوست دارد غروب آفتاب را تماشا کند»!

روباه گفت: «آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند؛ اما تو نباید آن را فراموش کنی. تو تا ابد نسبت به چیزی که اهلی‌اش کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گلت هستی».

«چیزهایی که مهمند، هیچ‌وقت با چشم دیده نمی‌شوند».

او ادامه داد: «شماها خوشگلید؛ اما توخالی هستید. نمی‌شود برایتان جان داد.

فقط با دل می‌شود همه‌چیز را به درستی دید؛ چشم‌ها قادر به دیدن ذات انسان‌ها نیستند

«هر آدمی، ممکن است یک‌بار چیزی را فراموش کند و همان یک‌بار کافی است که کار گل ساخته شود