بریده‌هایی از کتاب جانورنامه

غذای شتر بسیار ساده و ارزان است، چون به خار بیابان هم قناعت می‌کند، آدم‌های بدغذای ایرادگیر می‌توانند بروند از او سرمشق بگیرند.

خرگوش از جانوران علف‌خوار است، همه‌جور علفی می‌خورد که اصلاً هم چیز بدی نیست، خودِ ما هم علف می‌خوریم، فقط حاضر نیستیم قبول کنیم، برای همین اسمش را گذاشته‌ایم اسفناج

به سبب اشتیاق شدید ببر به کشتن به‌جرئت می‌توان او را با انسان مقایسه کرد. زیرا انسان علاوه‌بر نیازهای خود، علاوه‌بر آن یک قرص نان و یک کاسه آش هم دست به کشتار می‌زند، بی‌آن‌که شکل دندان‌هایش توجیهی برای آن باشد. چون انسان فقط گوشت‌خوار نیست، تغذیهٔ مختلط دارد و دندان‌هایش هم مناسب تغذیهٔ مختلط شکل گرفته است. ولی حالا بگیریم که هست، یعنی همه‌جور آدمی با همه‌جور دندانی پیدا می‌شود. باشد، عیب ندارد، قبول! شما بفرمایید در دادگاه عدل الهی این‌طور ازشان دفاع کنید که دندان‌شان باعث خون‌خواری‌های‌شان بود، عیب ندارد! اما یکی به من بگوید این آدم‌هایی که دو رج دندان مصنوعی توی دهن‌شان دارند چرا آدم‌کشی می‌کنند؟

کُلیبری پرنده‌ای است حشره‌خوار، اما از آن‌جا که حشره‌های بزرگ‌تر از او هم کم نیستند، می‌توان حشره‌ها را از دید کُلیبری به دو دسته تقسیم کرد: ۱. حشره‌هایی که کُلیبری آن‌ها را می‌خورد؛ ۲. حشره‌هایی که آن‌ها کُلیبری را می‌خورند.

عقاب چشمان تیزی دارد، به طوری که آن را به چشم عقاب تشبیه کرده‌اند.

وقتی می‌بیند که آدم فقیر هر چند ترسیده، اما ته دلش حق را به او نمی‌دهد، مدرسه درست می‌کند که در آن به آدم فقیر یاد می‌دهند که اولاً خدا کسی را که دائم به فکر شکمش باشد دوست ندارد، ثانیاً آدم اگر زیاد غذا بخورد مریض می‌شود. آن وقت شب که می‌شود میلیونر به تئاتر یا کاباره می‌رود و از این‌که آدم فقیر این حرف‌ها باورش شده از خنده ریسه می‌رود.

زرافه بلندقدترین جانور روی زمین است. بلندی‌اش هم بیشتر به خاطر گردنش است، چون گردن بی‌نهایت درازی دارد، به طوری که اگر پیراهن یخه‌دار بپوشد، فقط هزینهٔ شستن یخه‌اش به اندازهٔ هزینهٔ خوردوخوراک و آب و برق جانوران دیگر می‌شود.

مرغ پرندهٔ مفیدی است، تخم می‌کند و کرده و نکرده آن را به صاحبش می‌دهد، یعنی نمی‌دهد، ازش می‌گیرند ــ که از نقطه‌نظر نیمرو فرقی نمی‌کند.

گربه جانور مفیدی است چون موش‌ها را می‌خورد، از یک طرف هم جانور مفیدی نیست چون پشه و مگس و ساس و سوسک را نمی‌خورد.

عمر مارها بین یک روز تا ده دوازده سال است ــ بسته به این‌که کِی با چماق توی سرش بزنند. گوشتش خوردنی نیست، اما از پوستش کیف پول‌های قشنگی درست می‌کنند که بسیار موردعلاقهٔ جیب‌برهاست. مارهای بزرگ‌سال بچه‌مارهای تخس را با فریاد «عموچرم‌ساز آمد!» ساکت می‌کنند. ۱۹۲۰