بریده‌هایی از کتاب حافظه نامحدود

مهم نیست کجا هستید، مهم این است که کجا می‌روید. البته اگر قرار باشد همان کاری را ادامه دهید که همیشه می‌کردید، به همان چیزی می‌رسید که همیشه می‌رسیدید. برای اینکه تغییر کنید، باید منش خود را تغییر دهید. پس حواسمان باشد: سیطره بر حافظه نیازمند تفکری متفاوت است.

اولین مرور همیشه باید از آخر به اول باشد. یادآوری از آخر به اول تصویرها باعث می‌شود بهتر آن‌ها را به خاطر بسپارید.

اگر عذر و بهانه‌هایتان زیاد باشند و دلایلتان کم، هیچ انضباطی برای آغاز کار نخواهید داشت.

پیش از شروع، می‌خواهید برای نخواندن همه این کتاب چه عذرهایی بیاورید؟ اگر تصمیم دارید همه این کتاب را بخوانید، برای استفاده‌نکردن از اطلاعاتی که یاد گرفته‌اید، می‌خواهید چه عذرهایی بیاورید؟ می‌دانم نمی‌دانید چه چیزی قرار است یاد بگیرید؛ اما همه آن عذر و بهانه‌ها را به صف کرده‌اید، این‌طور نیست؟ خوب به همه آن عذرها فکر کنید و آن‌ها را بنویسید. این‌ها همان عذرهایی‌اند که هربار می‌آورید تا چیزهای جدید یاد نگیرید؛ یا می‌توانید موفقیت داشته باشید یا عذر و بهانه، هر دو با هم نمی‌شود. افرادی که سریع یاد می‌گیرند فقط بر اطلاعاتی تمرکز می‌کنند که برای‌شان مهم است ـ عذر مهم نیست و مانند ویروس است.

«مغز آدمی عضوی عجیب است، از لحظه تولدتان شروع به کار می‌کند و از کار نمی‌ایستد تا زمانی که بخواهید از جا بلند شوید و سخنرانی کنید.» جرج جِسل

موفقیت بزرگ زمانی در زندگی‌تان حاصل می‌شود که بدانید می‌توانید هر آنچه را برای رسیدن به هدف‌هایتان نیاز دارید، یاد بگیرید. بدین معنی که برای آنچه می‌توانید باشید، داشته باشید یا انجام دهید، هیچ محدودیتی وجود ندارد.

کارهای شگفت‌انگیز همیشه با دوره‌های تمرکز عمیق همراه بوده‌اند. تلاش‌های پراکنده هیچ‌وقت منتهی به نتیجه عالی نمی‌شوند. وقتی با همه وجود جایی باشید، قدرت و منابع مغزتان نیز همان‌جا خواهد بود.

«انجام‌دادن هم‌زمان چند کار، سرعت را تا پنجاه درصد پایین می‌آورد و احتمال اشتباه را تا پنجاه درصد بالا می‌برد.»

مغز ما هربار می‌تواند فقط بر یک موضوع تمرکز کند. وقتی چند کار می‌کنید، درواقع بین کارها در رفت‌وآمدید، همیشه نیمی از توجهتان را صرف هر کار می‌کنید و نتیجه هم چندان کارآ نیست. ما در هر لحظه نمی‌توانیم بیش از یک کار را درست انجام دهیم. انجام هم‌زمان چند کار یکی از مخرب‌ترین باورهای اشتباه است.

ما در توهم پرمشغله‌بودن زندگی و تصور می‌کنیم «سرشلوغی» با «مشغله» یکی است. سرشلوغی گاهی همان به‌عقب‌انداختن کارهاست که فقط سر و شکلش را عوض کرده است. سرشلوغی ممکن است به شما حس خوبی بدهد و فکر کنید روز بسیار مفید و پرباری داشتید؛ اما به عقب که نگاه می‌کنید، درمی‌یابید کار باارزشی نکرده‌اید. ما داریم ذهنمان را تمرین می‌دهیم که توجه مداوم نصفه و نیمه داشته باشد و توجهمان دارد تکه‌پاره می‌شود.