بریده‌هایی از کتاب نامه

برای دسر دلم بستنی می‌خواهد یا کلوچه؟

بابا از کلمهٔ «تورم» برای توضیح این‌که چرا دیگر نان نمی‌خوردیم استفاده می‌کرد. تورم یعنی قیمت چیزی یک شبه از دو دلار می‌رسید به پنج دلار.

«ناامید نشو! با ناامیدی نمی‌تونیم مشکلی رو حل کنیم. همهٔ انرژی‌ت رو جمع کن واسه پیدا کردن راهی که انجامش بدیم نه واسه نشدن.»

همه چیز با یک نامه شروع شد، نامه‌ای که زندگی همه‌مان را برای همیشه تغییر داد.

یک جای کار می‌لنگید که من این همه داشتم و مارتین و خانواده‌اش هیچ چیز نداشتند.

پدرم اسم نیشن را به‌خاطر گاو محبوبش گذاشته بود. من خوش‌شانس بودم: یک دانشجوی پزشکی انگلیسی من را به دنیا آورده بود که اسمش مارتین بود. اگر جمعه به دنیا می‌آمدی احتمالاً اسمت را می‌گذاشتند فرایدِی یا اگر در زمان خشکسالی به دنیا می‌آمدی احتمالاً اسمت را می‌گذاشتند دِراوت. آدم‌هایی را می‌شناسم که اسم‌شان دیزَستِر و ویک‌نِس است.

همه ایستاده بودند و به‌خاطر منظره‌ای که فقط خدا می‌توانست خلقش کند پایکوبی می‌کردند.

«برای کفش‌هایی که فرستادید ممنونم. تکرار می‌کنم که حالا در جامعه مادرم را آدم حساب می‌کنند.»

به خودم قول دادم که هیچ وقت با کسی که سر و صورتش کثیف است، بوی بد می‌دهد یا فقیر است یا کفش ندارد بدرفتاری نکنم.

بابا از کلمهٔ «تورم» برای توضیح این‌که چرا دیگر نان نمی‌خوردیم استفاده می‌کرد. تورم یعنی قیمت چیزی یک شبه از دو دلار می‌رسید به پنج دلار.