بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

هیچ‌گاه نباید از فردی بخواهیم که همه‌چیز ما باشد.

مشغله‌های داخل منزل نشانهٔ مرگ عشق نیست، بلکه اموری است که هنگام عمیق‌تر شدن عشق درگیرشان می‌شویم. وقتی بدون خصومت، قدر و اهمیت امور منزل را بپذیریم، به حقیقت عشق می‌رسیم.

«هیچ‌کس هیچ‌گاه مرا درست درک نکرد، من هیچ‌گاه کسی را کامل درک نکردم، و هیچ‌کس هیچ‌کس دیگری را درک نمی‌کند.»

همهٔ ما در تنهایی می‌میریم. به این معنی که بسیاری از دردها را فقط خودمان تحمل می‌کنیم.

یک عاشق نمونه باید در آنِ واحد روانکاو، پزشک‌یار، معلم، مهمان‌دار، آشپز، پرستار، و ملازم باشد.

اگر، مطابق مکتب واقع‌گرایی رمانتیک، به چالش‌آفرینی عشق اعتقاد داشته باشیم و دغدغه‌های آن را، نه به عوامل تصادفی و منحصربه‌فرد، بلکه به عوامل ساختاری و ماهیت مهارناپذیر آن مرتبط بدانیم، به بی‌راهه نرفته‌ایم.

ما نیز، مثل هر شخص دیگری، ایرادهای زیادی داریم. مسئله فقط این است که برای هیچ‌کس اهمیتی نداشته که این واقعیت را به ما بگوید. دوستان‌مان به خودشان زحمت نداده‌اند، همسر سابق‌مان می‌خواست بدون جرّ و بحث از شرّمان خلاص شود، والدین‌مان هم نقایص ما را نمی‌دیدند. اما اینها به این معنی نیست که ما نمونهٔ اعلای فضیلت هستیم. مطمئناً تمام نزدیکان ما دلخوری‌هایی از ما دارند. خوشبختانه، عشقْ مستلزم کامل بودن نیست. کافی است بتوانیم در زمان مناسب، با فروتنی، و پیش از آزرده شدن فرد مقابل از حماقت‌هایمان، نواقص خود را برایش توضیح دهیم. هیچ‌یک از ما نمی‌توانیم اَبَرانسان باشیم. اغلب اوقات رفتار احمقانه‌ای داریم و چندان مهربان نیستیم. بدرفتاریْ موضوع دور از ذهنی نیست، بلکه جزئی از خصایص نژاد انسان است.

در اثر آرامش ناشی از صداقت است که عشق را احساس می‌کنیم.

عشق این امنیت را به ما می‌دهد که خودِ واقعی‌مان را بروز دهیم.

ما تدوین‌گران باهوشی هستیم که خوب بلدیم از مستند دوران مجردی‌مان، به قصد زهرآلود کردن دوران تأهل خود، ایامی رؤیایی بسازیم.