بریده‌هایی از کتاب تکثیر شده

زندگی پر از طنزهای تلخ است.

هر ثانیه‌ای که می‌گذرد مانند دری است که باز می‌شود تا به اتفاق‌هایی که هنوز رخ نداده‌اند اجازهٔ ورود بدهد. این همان چیزی است که ما آن را آینده می‌نامیم.

ــ انسان‌ها می‌توانند ساعت به ساعت تغییر کنند؛ اما در اصل همان انسان قبلی هستند.

آینده فقط یک فضای خالی بیکران است، آینده فقط زمانی است که زمان حال ابدی در آن تغذیه می‌شود.

کلمات می‌توانند خیلی پلید باشند. وقتی فکر می‌کنم فقط اجازه می‌دهیم کلماتی از دهان‌مان خارج شوند که مناسب باشند؛ اما ناگهان کلمه‌ای از زبان‌مان بیرون می‌آید که نمی‌دانیم از کجا آمده است. ما نمی‌خواستیم آن را بر زبان بیاوریم و به‌خاطر همان کلمه که بعدها به‌سختی می‌توانیم به‌یادش بیاوریم، مسیر یک مکالمه به‌کلی عوض می‌شود و ما متوجه می‌شویم که داریم مطلبی را تأیید می‌کنیم که تا آن‌موقع با آن مخالف بوده‌ایم یا برعکس.

سینما ازجمله علاقه‌های اجتماعی من نیست؛ من کتاب را ترجیح می‌دهم.

«هیچ کدام از ما نمی‌توانیم به‌تمامی مطمئن باشیم که پیروزی‌های‌مان ما را به جایی برسانند.» ــ اما همه می‌دانیم که شکست‌های‌مان ما را به کجا می‌برند؛ هیچ‌کس به این درس مهم تاریخی توجه نمی‌کند.

بدتر از هر دیواری، دری است که کلید آن را نمی‌توان پیدا کرد.

گاهی‌وقت‌ها برای پیروزی در یک نبرد باید آن را ببازی.

گاهی‌وقت‌ها باید کار بدی را انجام بدهی تا از وقوع مشکل بدتری اجتناب کنی؛