بریده‌هایی از کتاب صدایت را بلند کن

جنگل سیاه جایی است که واقعیت و خیال به شکل بسیار خوشایندی در هم می‌آمیزند.

هوادارانی هستند که فکر می‌کنند اگر قرار است لیورپول با منچستریونایتد، آرسنال و تیم‌های پولدار چلسی و منچسترسیتی برابری کند، روحیه پیروزی طلبانه کلوپ کافی نیست. آن‌ها معتقدند فقط تزریق پولی قابل‌توجه به وسیله سرمایه‌گذارانی جدید با جیب‌هایی پرپول‌تر از گروه ورزشی محتاط فن‌وی می‌تواند دوباره لیورپول را به قدرت مطلق لیگ برتر تبدیل کند. در ماه مارس ۲۰۱۶ و مجددا در آگوست همان سال، خبرهایی مبنی بر پیشنهاد چند صد میلیون پوندی یک شرکت چینی برای خرید سهام باشگاه، باعث ایجاد هیجانی بیمارگونه در مرسی‌ساید شد، اما FSG دست به فروش نزد.

(کلوپ به شکلی تصادفی شکست ۳-۰ تیمش در این بازی را از روی سکوهای استادیوم المپیک تماشا کرد. چرا که در دور قبل به خاطر تکل خشن بر روی علی دایی، مهاجم ایرانی تیم هرتابرلین از زمین مسابقه اخراج شده بود.

می‌خواستیم نحوه بازی‌مان طوری باشد که فرقی نکند چه کسی حریفمان است."

فقط یک سؤال از خودم پرسیدم؛ برای متوقف کردن روند شکست‌هایمان چه‌کاری می‌توانیم انجام دهیم؟

تعداد زیادی از مربیان به قهرمانی می‌رسند اما تعداد کمی از آن‌ها می‌توانند یک باشگاه و شهر را از آن خودشان کنند و تعداد بسیار معدودی از مربیان بعد از خود میراثی بر جای می‌گذارند که بسیار بیشتر از مدت حضورشان در نیمکت تیم در باشگاه باقی می‌ماند.

رئیس سابق شبکه ZDF می‌گوید روش کارشناسی خونسرد و در عین حال جدی کلوپ دیدگاه ما به فوتبال را در دفتر (شبکه ZDF) عوض کرد. دولینگ هم با او موافق است: "او نحوه تحلیل کردن را به ما یاد داد. اولین و مهم‌ترین چیزی که از او یاد گرفتم، این بود که هیچ‌وقت حقیقتی مطلق وجود ندارد. نمی‌توانید به کلیپی نگاه کنید و فقط موضوع خاصی را ببینید. می‌توانید آزادانه آن را تفسیر کنید. او گفت باید یک بازی را دو یا سه بار تماشا کنید چرا که بار اول نمی‌توانید خیلی از مسائل را واضح و درست ببینید. شاید بفهمید یک جای کار می‌لنگد اما نمی‌توانید بلافاصله ببینید که مشکل واقعا کجاست.

کلوپ چند هفته بعد، در مصاحبه‌ای تلویزیونی مجبور شد به سؤالاتی ناخوشایند پاسخ دهد. آرند زایگلر از شبکه WDR پرسید: "چرا تیمتان مقابل هانوفر آن‌قدر بد بازی کرد؟" کلوپ در حالی که چشمانش را از پشت عینک می‌مالید، پاسخ داد: "مشکل داریم. مشکلات فراوان. بچه‌ها به دستورات تاکتیکی پایبند نیستند، نمی‌توانم آن‌ها را توجیه کنم. دیگر مطمئن نیستم مربی مناسبی برای آن‌ها باشم. باید در طول هفته شرایط را با نگاهی نقادانه تحلیل کنیم. شاید بازیکنان می‌خواهند از شر من خلاص شوند. اگر بخواهیم صادق باشیم، در حال حاضر از همه چیز بی‌خبر هستم."

کلوپ می‌گوید: "۱۰ سال پیش اجازه نداشتم برای اولین روز مدرسه پسرم در کنار او باشم و هنوز از خودم می‌پرسم چرا آن‌قدر احمق بودم که به دستور مربی عمل کردم. می‌خواهم افرادی که در اطراف من هستند به خوبی کار کنند. زندگی همین است. درست است، ما فوتبال بازی می‌کنیم، سختی‌هایی وجود دارد اما مجبور نیستم مردم را ناراحت کنم. لازم نیست آن‌ها را به اجرای تنبیهات تهدید کنم تا عملکرد خوبی داشته باشند. باید اهداف بازیکنان را طوری به آن‌ها نشان دهم تا شاگردانم به شکل خودکار تمایل داشته باشند به اهدافشان برسند. من چنین باوری دارم."

در سال ۲۰۰۱، مربی تازه‌کار ۳۴ ساله به قدری با خودش صادق بود تا اعتراف کند به کمک نیاز دارد. دولینگ می‌گوید: "چنین خصوصیتی یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت در این ورزش است. ورزشی که از افراد مغرور و مردمی پر شده که خودشان را دست بالا می‌گیرند، این‌که بدانید قدرت انجام چه‌کاری را دارید و قدرت انجام چه‌کاری را ندارید. قدرت کلوپ در یادگیری سریع و کسب دانش بود. این برتری بزرگی به حساب می‌آید."