بریده‌هایی از کتاب تقلای اِروس

استثمار سرخود تأثیرگذارتر از استثمار با نظارتی نزدیک است، چون استثمار سرخود با احساس آزادی همراه است. این امر استثمار بدون سلطه را ممکن می‌کند.

بشر اقتصادی وقتی دارد خودش را استثمار می‌کند، فکر می‌کند آزاد است.

در جامعهٔ کامیاب، فعل می‌توانم به طور کامل حاکم است، درست در مقابل جامعهٔ انضباطی که چیزهایی را منع می‌کرد و فعلِ باید را در مقابلش قرار می‌داد. بعد از حد مشخصی از بهره‌وری، فعل باید به نهایت خود می‌رسد. برای افزایش بهره‌وری، فعل می‌توانم جایگزین شد. مجاب کردن به داشتن انگیزه و ابداع و طرحی نو، بهره‌کشی را مؤثرتر از شلاق و دستور می‌کند. سوژهٔ کامیاب به عنوان کارآفرین خویش تا جایی آزاد است که تحت سلطه و استثمار دیگری در نیاید. هرچند سوژه واقعا آزاد نیست، چون حالا گرفتار خوداستثماری است. این کار را هم با ارادهٔ آزاد خودش انجام می‌دهد. استثمار سرخود تأثیرگذارتر از استثمار با نظارتی نزدیک است، چون استثمار سرخود با احساس آزادی همراه است. این امر استثمار بدون سلطه را ممکن می‌کند.

نئولیبرالیسم دارد جامعه را به طور کل به مدد جایگزینی اروس با روابط جنسی و هرزه‌نگاری سیاست‌زدایی می‌کند.

نظام نئولیبرالیستی ساختار اجباری خودش را در پس آزادی ظاهری فرد پنهان می‌کند؛ فرد دیگر درک نمی‌کند سوژهٔ چیز دیگری شده، بلکه فکر می‌کند دارد وضعیت خود را در فرایند خودشناسی (entwerfendes Prijekt) می‌بیند. ترفند این است که بگویم حالا هرکسی که ناموفق می‌شود، تقصیر خودش است و باید به‌تنهایی گناهش را تحمل کند. هیچ‌کس دیگری را نمی‌تواند برای شکست سرزنش کند. امکان کفاره و بخشیدن و تسکین هم در کار نیست. این‌طوری نه‌تنها بحران دِین به خود از راه می‌رسد، بلکه بحران رضایتمندی از خود هم همراهش می‌آید.

روح، که در معنای اصلی‌اش به مفهوم ناآرامی و بی‌قراری است، شور و حال و زنده بودنش را مدیون بار منفی‌اش است. دانش داده‌محور مثبت نه عمقی تولید می‌کند و نه واقعیتی. اطلاعات فقط برای آگاهی یافتن است. ولی آگاهی یافتن به مفهوم بازآگاهی نیست؛ بازآگاهی یعنی درون‌بینی و بصیرت داشتن. اطلاعات چون مثبت‌اند، قابل‌جمع‌بندی و انباشت هستند. اطلاعات به علت خاصیت مثبتشان نه چیزی را تغییر می‌دهند و نه چیزی را اعلام می‌کنند و به‌شدت کم‌اهمیت هستند. در مقابلش بصیرت نوعی بار منفی است. مدبرانه و انحصاری و بدیع است. بصیرتِ مقدم بر تجربه قابلیت تکان دادن کلیت وضع موجود و دادن حق حیات به تمامیت دیگری را دارد. ولی ادراک مداوم مانع بازشناسی می‌شود. جامعهٔ اطلاعت‌زدهٔ ما، جامعهٔ تجربه است. تجربه کردن (Erlebnis) هم جمع‌پذیر است هم قابل‌انباشت. این چیزی است که از تجربهٔ دگرگون‌کننده (Erfahrung) متمایزش می‌کند، تجربهٔ دگرگون‌کننده‌ای که معمولا یک بار رخ می‌دهد. این جامعهٔ اطلاعاتی هیچ دسترسی‌ای به تمامیت دیگری ندارد. این جامعه تهی از اروس است، اروسی که مایهٔ دگرگونی است

سرمایه‌داری دارد با کالاسازی و به نمایش گذاشتن همه‌چیز وضعیت هرزه‌نگارانهٔ جامعه را وخیم‌تر می‌کند. سرمایه‌داری‌ای که استفاده‌ای جز این برای تمایلات جنسی نمی‌شناسد، دارد اروس را بی‌ارج کرده و به هرزه‌نگاری تبدیل می‌کند.

«سرمایه‌داری، هرزه‌نگاری جامعه را وخیم‌تر کرده؛ همه‌چیز را کالا می‌کند و آن را به نمایش می‌گذارد. از جنسیت استفادهٔ دیگری نمی‌تواند بکند، مگر اینکه با بی‌ارج کردن اروس آن را به هرزه‌نگاری تبدیل کند.» عشق به‌تنهایی اجازه می‌دهد اروتیسم یا نزدیکی، به آیین تبدیل شود، ولی در عوض در جامعهٔ سرمایه‌داری در معرض نمایش گذاشته می‌شود. به همین سبب رازآلودگی دیگری حتی در عریانی هم حفظ می‌شود، که البته خودنمایی‌های معاصر آن را به یک قلم جنس بی‌خاصیت برای مصرف کردن تبدیل است.

ابزار جدید ارتباطات قابل‌توجه است، ولی باعث به وجود آمدن سروصدایی بسیار شده.