بریده‌هایی از کتاب پخمه

من فقط یک عیب بزرگ داشتم، برای هر کاری بهم رجوع می‌کردند با جدیت انجام می‌دادم، رشوه نمی‌گرفتم، به کسی التماس نمی‌کردم، بی‌شرف نبودم. به همین دلیل هر دری به رویم بسته می‌شد و کسانی که سرشان را از لای آن درها بیرون آورده بودند نمی‌گذاشتند من داخل شوم. هرچه می‌خواستم به طرف راه درستی و پاکی بروم همه مرا به راه حقه‌بازی و بدبختی هل می‌دادند.»

به قول شاعر ایرانی: گلیم بخت کسی را که بافته‌اند سیاه به آب زمزم و کوثر سفید نتوان کرد.

اگر یک انسان چهل سال را در کتابخانه بگذراند. هرچقدر هم اولش قوی و گردن‌کلفت باشد پس از این مدت شکل کتابها را پیدا می‌کند. صورتش مثل اوراق کتاب زرد می‌شود.

به قول شاعر ایرانی: گلیم بخت کسی را که بافته‌اند سیاه به آب زمزم و کوثر سفید نتوان کرد.

این آدم‌ها سال‌ها رنج می‌کشند. با فقر و بدبختی می‌سازند. طرز تفکرشان طوری است که نمی‌توانند بفهمند سبب بدبختی و فقر آن‌ها کیست. عقده دارند ولی نمی‌دانند سر کی باید خالی کنند. به مأمورین دولت و ژاندارم‌ها که جرأت نمی‌کنند حرف بزنند. اگر دست از پا خطا کنند پدرشان را در می‌آورند و نیست و نابودشان می‌کنند. به همین دلیل وقتی یک نفر مورد خشم و غضب قرار بگیرد همه بدون دانستن علت و بدون اینکه فکر کنند گناهکار است یا بی گناه به سرش می‌ریزند... کتکش می‌زنند... حتی او را می‌کشند... بعد که خشمشان فرو نشست می‌پرسند «یارو چه‌کار کرده بود؟»

این یک قانون کلی است که ارباب و شیخ باید همیشه دور از مردم زندگی کنند... به قول «کور اوغلی» از وقتی دموکراسی ایجاد شده بزرگی از بین رفته و هر آدم بزرگی که با مردم رفت و آمد کنه و به آن‌ها روی خوش نشون بده احترامش کمتر میشه...

تو را به خدا فکرش را بکنید، این همه مسلمان در فقر و بدبختی غوطه می‌خورند و کسی به فکرشان نیست ولی برای یک نفر مسیحی که مسلمان شده چقدر ابراز علاقه می‌کنند. حالا اگر من بگم «آلمانی و مسیحی نیستم و برادر دینی شما و اهل مملکت شما هستم آیا باز هم حاضرند به من کمک کنند؟ مسلماً نه!»

اولاً بهتر از تو کسی را پیدا نمی‌کنم که هفت خطش تمام باشه، ثانیاً بر فرض که کسی پیدا بشه، مدتی طول می‌کشه و ما نباید حتی یک روز بدون شیخ بمانیم. پرسیدم: _ منظورت چیه؟! چرا؟ - معلومه دیگه. مردم اینجا دکتر ندارن. ماما ندارن. دارو ندارن. پول که اصلاً ندارن. اقلاً باید یک شیخی داشته باشن که دردها و بدبختی هاشون رو دوا کنه.

بعضی آدم‌ها مثل توپ فوتبال هستند و جلوی پای هرکسی می افتند... دست تمنا و التماس به دامن هرکس دراز می‌کنند و به جای رحم و شفقت، به جای دستگیری و نوازش لگد توی سرشان می‌خورد.

«چرا این همه مسلمان و برادر دینی توی مملکت ما ریخته و هیچکس به آن‌ها کوچک‌ترین توجهی نمی‌کند اما برای من که به خیال خودشان خارجی هستم و تازه مسلمان شده‌ام اینهمه بی دریغ خرج می‌کنند و جلسات و میهمانی و سور راه می‌اندازند. خدا کند این خبر به گوش مردم فقیر و بی چیز کشورهای خارجی نرسد و الا سیل مهاجرین گدا به کشور ما سرازیر می‌گردد و صادرات جدیدی به تجارت و اقتصاد فقیر ما اضافه می‌شود. آن‌وقت فقیرترین فرد کشور ما هم شلوارش را درمی آورد و به پای آن تازه مسلمان خارجی می‌کند!