بریده‌هایی از کتاب زایش تراژدی از روح موسیقی

«ای مفلوک فانی، ای زاده از سر اتفاق و محنت، چرا می‌خواهی مرا به گفتن حرفی وادار کنی که بهترین حال نشنیدن آن است؟ هرگز نمی‌توانی به بهترین‌ها برسی: بهترین‌ها برای تو آن است که به دنیا نیامده باشی، که نباشی، هیچ باشی. ولی دومین امر نیک برای تو آن است که هر چه زودتر بمیری.»

شما می‌توانید به این موسیقی امید ببندید و دردناک‌ترین لحظه‌ها را به فراموشی بسپارید!

اصل بنیادین زیباشناسی او این بود که «هر امری برای زیبا شدن نیاز به آگاهی دارد» و همان طور که گفتم، اصلی مشابه سقراط است که می‌گوید: «برای خوب بودن باید آگاه بود.»

برای قهرمانان هیچ ناشایست نیست که مشتاق ادامهٔ زندگی باشند، حتی اگر همچون کارگران روزمزد زندگی کنند

حال دیگر هیچ تسلایی وجود ندارد،

حتی با فصیح‌ترین کلام هم نمی‌توانیم حتی یک گام به ژرف‌ترین مفهوم موسیقی نزدیک شویم.

والاترین قانون سقراط‌گرایی زیباشناسسانه این است: «هر امری برای زیبایی باید درک‌پذیر باشد»، درست همسان آن اصل سقراط که می‌گوید: «صرفآ فرد آگاه دارای فضیلت است.»

باید پیوسته و ناگزیر بر زندگی ستم راند، چون زندگی امری از بنیان ضداخلاقی است، ـباید زندگی را زیر بار تحقیر و نفی جاودانهٔ آن، خفه کرد و برای عشق‌ورزی و امری ضدارزش ناشایست دانست.

اینجا در این خطیرترین خطر در راه اراده، هنر در قالب جادوگری نجاتبخش و شفادهنده نزدیک می‌شود و به‌تنهایی می‌تواند اندیشه‌های نفرت از سرخوردگی و پوچی هستی را در تصورات تغییر دهد و امکان ادامه زندگی را فراهم کند

سراسر جهان نیازمند عذاب است، تا با آن هر فرد بتواند به رویای رهایی‌بخش برسد و بعد محو تماشای آن شود و آرام بر زورقی در حال تاب خوردن در میانهٔ دریا بنشیند.