بریده‌هایی از کتاب رویای امریکایی؛ داستان باغ وحش

بیشتر مردم فکر می‌کنند که وقتی خیلی پیر شدی یا یخ می‌زنی تا بمیری، یا گُر می‌گیری. اما این‌طوری نیست. وقتی پیر شدی، تمام چیزی که اتفاق می‌افتد این است که مردم جور دیگری با تو حرف می‌زنند.

آیا نمایش‌نامه حالت تهاجمی دارد؟ امیدوارم. می‌خواستم که مهاجم باشد و حیرت‌انگیز و سرگرم‌کننده. نمایش‌نامه پوچ‌گرا، هرزه، و متکبرانه است؟ خب، بگذارید بگویم که رؤیای امریکایی تصویر زمانهٔ ماست ــ البته آن‌طور که من می‌بینم. هر اثر صادقانه‌ای، شخصی است، شیونی خصوصی، نشأت‌گرفته از شادی یا دردی فردی، اما امیدوارم رؤیای امریکایی چیزی بیش از این‌ها باشد. امیدوارم از شخصی و خصوصی بودن برتری یابد و با دلتنگی همهٔ ما سروکار پیدا کند.

دوتا از منتقدین آن را نمایش‌نامه‌ای پوچ‌گرا، هرزه، و با مضمونی متکبرانه خواندند. باید بگویم وقتی منتقدی به جای نوشتن دربارهٔ خود نمایش‌نامه، در جایگاه قاضی امور اخلاقی قرار می‌گیرد، دیگر منتقد نیست، سانسورچی است.

یاد گرفتم که نه مهربانی و نه ظلم با آن‌ها، جدای از هم، هیچ واکنشی در آن‌ها برنمی‌انگیزد و یاد گرفتم که اصل احساس را دو آمیزه باهم در یک زمان تشکیل می‌دهند.

این نمایش‌نامه موضع‌گیری در برابر این افسانه است که همه‌چیز در سرزمین ما زیباست.

هر اتفاقی که بیفتد، قدر این را می‌دانم که از آثار تازه‌کاری مثل من خیلی خوب و خیلی زود استقبال شد. ادوارد اَلبی نیویورک ــ ۴ ژوییهٔ ۱۹۶۰