بریده‌هایی از کتاب به‌هم‌وابستگی بس است

پروردگارا، به من آرامشی بخش تا چیزهایی را که نمی‌توانم تغییر دهم بپذیرم شهامتی بخش تا چیزهایی را که می‌توانم تغییر دهم تغییر دهم و این دانایی را به من بخش تا بتوانم میان آنها تمییز بگذارم.

لازم نیست رفتار دیگران را بازتابِ شایستگی خودمان بگیریم. لازم نیست شرمنده شویم اگر کسی که دوست داریم رفتار نامناسبی را برگزیند. به‌هنجار است که به آن شکل واکنش نشان داده شود، اما اگر کسی به رفتار نامناسبِ خود ادامه می‌دهد، ناگزیر نیستیم به شرمنده بودن و شایسته ندیدنِ خودمان ادامه دهیم. هر کس مسئول رفتار خودش است. اگر دیگری به شکل نامناسبی رفتار می‌کند؛ بگذارید خودش شرمنده شود. اگر شما کاری نکرده‌اید که شرمنده شوید، شرمنده نباشید. می‌دانم که مفهوم سختی است، اما می‌توان در آن استاد شد.

به یاد داشته باشیم، لازم نیست تصمیم‌ها در حد کمال باشند. لازم نیست ما در حد کمال باشیم. حتی لازم نیست نزدیک کمال باشیم. تنها لازم است همان کسی باشیم که هستیم. در گزینش‌هایمان می‌توانیم اشتباه کنیم. تا به آن اندازه شکننده نیستیم که نتوانیم از عهدهٔ اشتباه‌مان برآییم. خیلی هم مهم نیست! بخشی از زیستن و زندگی کردن است. می‌توانیم از اشتباهات خود بیاموزیم یا خیلی ساده می‌توانیم تصمیم دیگری بگیریم.

هیچ‌چیز آهسته‌تر یا دردناک‌تر از یک رؤیا نمی‌میرد.

کسانی را می‌دیدم که خود را مسئول کلِ دنیا می‌دیدند، اما از پذیرفتنِ مسئولیتِ رهبری و زیستنِ زندگی خود سر باز می‌زدند. کسانی را می‌دیدم که پیوسته به دیگران می‌بخشیدند و گرفتن را بلد نبودند. کسانی را می‌دیدم که آن‌قدر می‌دادند تا عصبانی، فرسوده و از همه چیز خالی شوند. کسانی را می‌دیدم که آن‌قدر می‌بخشیدند تا سرخورده می‌شدند. حتی زنی را دیدم که آن‌قدر می‌بخشید و رنج می‌برد که در سی‌وسه سالگی، از «پیری» و دلایل طبیعی درگذشت.

تا زمانی‌که کسی را که هستیم نپذیریم نمی‌توانیم تغییر کنیم.

یاد نگرفته‌ایم بگوییم: «خیلی بد است که مشکلی داری. از من چه می‌خواهی؟» یاد گرفته‌ایم بگوییم: «بگذار من این‌کار را برایت بکنم.»

گاه از این‌که این‌همه حال‌وهوای مسئولیت داریم، چنان دلزده می‌شویم که از هر مسئولیتی شانه خالی می‌کنیم و بی‌مسئولیت می‌شویم. با این حال، در دلِ بیشتر مسئولیت‌هایمان، دیوی نشسته: کم ارزش دیدن خود.

از زیستنِ زندگی خودم دست کشیده بودم، به آن پی نبردم. از اندیشیدن دست کشیدم. از حس کردنِ عواطف مثبت دست کشیدم و با عصبانیت شدید، تلخی، نفرت، ترس، افسردگی، درماندگی، نومیدی و حال‌وهوای گناه باقی ماندم. گاه می‌خواستم از زندگی کردن هم دست بکشم، انرژی نداشتم. بیشتر وقتم را به پای نگرانی در بارهٔ دیگران و کوشش برای یافتن راهی برای کنترلِ آنها می‌گذراندم. نمی‌توانستم (به هیچ چیز جز فعالیت‌های تفریحی) اگر زندگی‌ام هم به آن وابسته بود که بود، نه بگویم. رابطه‌هایم با دوستان و اعضای خانواده از هم گسسته بود. به شدت حال‌وهوای قربانی داشتم. خود را از دست داده بودم و نمی‌دانستم چه‌گونه چنین چیزی روی داده بود. نمی‌دانستم چه روی داده بود. گمان می‌بردم دارم دیوانه می‌شوم. و انگشت‌ِ اشاره‌ام را رو به سوی اطرافیانم می‌گرفتم، چون گمان می‌بردم که تقصیر آنهاست. غم‌انگیز این بود که کسی جز خودم نمی‌دانست چه حال بدی داشتم. مشکلاتَم رازم بودند.

نابستگی یعنی «زندگی در دَم» ـ زندگی در اینجا و اکنون. می‌گذاریم زندگی روی دهد به جای آن‌که زور بزنیم و کنترل کنیم. از افسوس خوردن برای گذشته و از ترس‌هایمان برای آینده دست می‌کشیم. بیشترین استفاده را از هر روز می‌کنیم.