بریده‌هایی از کتاب مادری که کم داشتم

اگر کسانی نباشند که به ما بگویند باورمان دارند، ما خودمان نیز سخت‌تر خودمان را باور می‌کنیم.

برای کودکانی که، حتی با وجود مادر، بی‌مادر بودند و با وجود تمام کاستی‌ها دوام آوردند.

آنچه بسیار حساس است و اهمیت دارد کار مادر نیست، بلکه حضور پرانرژی و عشقش به کودک است

برای بسیاری از افراد دچار کمبود مادری زندگی سخت است. آن‌ها برای همه چیز در کشمکش هستند، برای زندگی،‌ ارتباطات و صرفاً برای داشتن احساس خوب. این تقلاکردن شکل متفاوتی از سندرم ناکامی در رشدکردن است که در یتیم‌خانه‌ها شناسایی شده است.

مثلا مادرانی که بدون احساس اجبار مراقب فرزندانشان هستند در سنین پیری بدون همین احساس اجبار تحت مراقبت فرزندان بالغشان قرار می‌گیرند

ولی وقتی‌که مادر حواس‌پرت، نگران یا افسرده است این پشت‌گرمی را نداریم و آرامش و تمرکز کامل برایمان سخت‌تر می‌شود. وقتی حواس مادر جای دیگری است یا خرد و خسته است، دیگر نمی‌توانیم ابراز وجود یا اظهار نظر کنیم. در این شرایط جایی برای شادبودن نیست، مگر اینکه صورتکی به چهره بزنیم و بکوشیم که مادرمان را شاد کنیم. مادر شاد این بار سنگین را از روی دوش ما برمی‌دارد و ما به‌راحتی می‌توانیم خودمان را همان‌طوری که هستیم ابراز کنیم.

"هیچ‌وقت از من عذرخواهی نمی‌شود،‌ شاید مادرم هیچ‌وقت نداند که چه اتفاقی برای من افتاده است،‌ ولی من خودم می‌دانم که چه بر من گذشته و از آن مطمئن هستم و به تأیید او هم نیازی ندارم. این التیامی بود که من به‌سختی به دست آوردم، التیامی که به او [مادر] بستگی ندارد"‌.

در کودکی قربانی آزار عاطفی مکرر بوده‌اید (به‌خصوص اگر این بدرفتاری انکار می‌شده یا شما به‌خاطر آن سرزنش می‌شدید) و هیچ جای امنی برای پناه‌بردن نداشتید و مجبور بودید به دنیای درونتان بخزید، ممکن است این حس در شما ایجاد شده باشد که ندانید چه چیزی کاملا واقعی است. شک دارید که آیا واقعاً این اتفاق افتاده یا اینکه من خیال می‌کنم و خواب دیده‌ام؟ این اتفاق به‌ویژه زمانی می‌افتد که مادر بیشتر تجربیات شما را انکار کرده و احتمالا همواره خاطرات خودش را به‌جای آن‌ها نقل می‌کند. در این صورت احساس واقعی‌بودن در شما متزلزل می‌شود.

من مادر شش کودک را به‌خاطر می‌آورم که پدرشان همیشه به آن‌ها اخطار می‌داد "مادرتان را ناراحت نکنید"‌. وقتی در این مورد تحقیق کردم، شواهد زیادی پیدا نکردم که مادر به این همه محافظت احتیاج داشته باشد، این گفتهٔ پدر فقط ظاهرنشدن او در نقش والد فعال را می‌پوشاند. در چنین مواردی مادر به مجسمهٔ چینی دکوری تبدیل می‌شود، به‌جای آنکه کسی باشد که بتوان لمس کرد و بویید و با او رابطهٔ متقابل داشت. بافت فرهنگی ن

به وجود تو دلگرمم وقتی‌که می‌گویید "من به وجود تو دلگرمم"، تصریح می‌کنید که کودک ارزشمند است. با این جمله به بچه می‌گویید "تو مایهٔ دلگرمی من هستی" و "بودنت مایهٔ شادی من است". وقتی مادرمان ما را می‌بیند، این را می‌توان در برق چشمانش، لبخندش و خنده‌اش دید.