بریده‌هایی از کتاب کتابخانه‌ی ارواح

بهش می‌گن سندرم استکهلم. وقتی آدم‌ها کم‌کم نسبت به گروگانگیرشون احساس همدلی پیدا می‌کنند.»

ولی حالتی که اِما نگاهم کرد، فقط همان لبخند کوچک مورب وجودم را به تلاطم درآورد، و احساس کردم از عهدهٔ انجام هر کاری برمی‌آیم.

سعی کردیم پنجره‌ای را باز کنیم. قفل بود. لرزان و لق‌زنان ادامه دادیم و بعدی را امتحان کردیم، اما آن هم قفل بود ــ همین‌طور پنجرهٔ سومی، چهارمی، و پنجمی. گفتم: «ساختمون داره تموم می‌شه. اگر هیچ‌کدومشون باز نباشند چی؟» اِما گفت: «بعدی باز می‌شه.» «از کجا می‌دونی؟» «آخه من غیبگوام.» و با این حرف به پنجره لگد زد، و شیشهٔ خردشده توی اتاق پاشید و جیرینگ جیرینگ از نمای ساختمان پایین ریخت. گفتم: «نه، تو لات و شروری.» اِما به من نیشخندی زد و بعد با کف دست به آخرین شیشه‌شکسته‌های باقی‌مانده در قاب پنجره کوبید.

خستگی دشمن جدیدمان بود، و آوردن اسمش فقط نیرومندترش می‌کرد

«شاید عشق‌های دیگری تجربه کنی. دل‌های جوون، مثل ذهن‌های جوون، بازهٔ توجه کوتاهی دارند.»

فکر می‌کنم صادق و روراست بودی. فکر می‌کنم اگر بمونی خوشحال نخواهی بود. و بالاخره به‌جایی می‌رسی که ازم متنفر می‌شی. و این بدتره.»

اما الان داری قول‌هایی می‌دی که ممکنه نتونی بهش عمل کنی، و این‌طوری می‌شه که آدم‌های عاشق ضربهٔ خیلی بدی می‌خورند.»

اگر پدربزرگم رو از دست نمی‌دادم، خب، هیچ‌وقت شما رو پیدا نمی‌کردم. پس فکر کنم باید بخشی از خانواده‌م رو از دست می‌دادم تا بخش دیگه رو به دست می‌آوردم.

در ساحل دریای خزر حلقهٔ خیلی قشنگی است و هفتهٔ پیش نیم و تعدادی از زمان‌باف‌ها رفتند آن‌جا قایق‌سواری.

این آب منشأ نور ملکوتی غار بود. مثل مواد داخل کوزه‌های روح، درخشش آبی‌رنگ شبح‌مانندی داشت، با تناوب منظم تارتر و درخشان‌تر می‌شد، انگار نفس می‌کشید. شاید به‌طرز غریبی آرامش‌بخش بود