بریده‌هایی از کتاب موسولینی

رژیم فاشیستی ایتالیا، مثل همه رژیم‌های تمامیت‌خواه، توجه خاصی را به کودکان و نوجوانان کرد. بچه‌ها از چهار سالگی باید وارد سازمان‌های جوانان حزب فاشیست می‌شدند. اسباب‌بازی‌های بچه‌ها در این مرحله مسلسل‌های پلاستیکی و پیراهن‌های سیاه بود.

در انظار عمومی یا در سخنرانی‌های عمومی‌اش معمولا دست خود را در جیب شلوارش می‌کرد و بیضه‌هایش را لمس می‌کرد تا از این طریق خود را از گزند چشمان کسانی که وی آن‌ها را بد و شیطانی تلقی می‌کرد در امان نگه دارد.

دبیر حزب فاشیست خطاب به مردمی که با شور و شوق زیاد برای سلامتی دوچه شعار می‌دادند گفت: «دوچه نظرکرده خداوند است. او بزرگ‌ترین پسر ایتالیا و وارثِ به حق سزار است.» جمعیت فریاد برآوردند: «دوچه! دوچه! دوچه!... ما تا به آخر همراه تو هستیم.»

اگر فاشیسم معادل با روغن کرچک و چماق شده و نه شور و شوق مغرورانه بهترین جوانان ایتالیایی، مقصر من هستم. اگر فاشیسم نقشه‌ای جنایتکارانه بوده، اگر خشونت از یک جوِّ اخلاقی، سیاسی و تاریخی خاص منتج شده مسئولیتش با من است، زیرا من عامدانه این جوّ را ایجاد کرده‌ام... ایتالیا صلح و آشتی، کار و آرامش می‌خواهد. من این چیزها را در صورت امکان با عشق و در صورت ضرورت با زور به ایتالیا خواهم داد.»

زیرا اکثریت مردم نه به واسطه زور و تهدید رژیم که به خاطر حمایت از منافع شخصیشان یا به خاطر فریب‌خوردگی به طرفداری از رژیم رو آورده بودند.

برای این‌که یک ملت را عظمت ببخشی ضرورتآ باید آن‌ها را به میدان نبرد بفرستی، حتا اگر مجبور باشی با زدن اردنگی به باسن‌هایشان آن‌ها را وادار به این کار بکنی.»

«به این پرسش فقط می‌توان به یک طریق پاسخ داد. فاشیسم یعنی موسولینیسم. بگذارید خودمان را گول نزنیم. فاشیسم به مثابه یک آموزه هیچ چیز تازه‌ای ندارد. این محصول بحران جامعه مدرن است؛ بحران انسانی که دیگر نمی‌تواند در محدوده‌های طبیعی قوانین موجود باقی بماند. می‌توان این را خردگریزی نامید.

هیچ جنگی در طول تاریخ محبوب نبوده و در آینده هم هیچ جنگی محبوب نخواهد بود. جنگ‌ها فقط زمانی محبوب خواهند شد که پایان پیروزمندانه‌ای داشته باشند.

«فاسد کردن پرولتاریا امر ناممکنی است. کارگران برخلاف بورژواها قادر به خیانت کردن نیستند. بورژواها با ذهنیت مادی‌گرایشان و با حرص و طمعشان مایه بدبختی ایتالیا هستند. من قلبآ یک سوسیالیست پیر هستم.»

سه سال پیش از این، یک کتاب درسی مخصوص کودکان به چاپ رسیده بود که در بخشی از آن، این‌طور سفسطه شده بود: «بچه‌ها باید فرمانبر باشند. حتا آن بچه‌ای هم که حاضر به فرمانبری است اما می‌پرسد چرا باید فرمانبری کند؟ مثل سرنیزه‌ای است که آن را از کره درست کرده باشند... .»