بریده‌هایی از کتاب روانشناسی و علوم غیبی

هر چیزی در روان ما باید با ویژگی‌های یک شخص شروع شود، و انسان باید پیش از آنکه با عوامل دیگری مواجه شود که شخصی نیستند، بررسی‌های لازم خود را به سمت و سوی بسیار دور هدایت نماید. «من» یا «ما» ی این ارتباطات صرفآ اهمیت دستور زبانی دارد و هرگز سندی دال بر وجود روح نیست، اما فقط حاکی از حضور فیزیکی واسطه (ها) است. در برخورد با اسناد و شواهد هویتی مشابه (نظیر آنهایی که در این کتاب ارائه شده است)، باید به خاطر داشت که با در نظر گرفتن تعداد فراوان منابع خطای احتمالی، ظاهرآ اسناد و شواهدی از این نوع از لحاظ نظری غیرممکن است. ما یقینآ می‌دانیم که حوزهٔ ناخودآگاه قادر به ادراکات زیر آستانه‌ای است. به علاوه، این حوزه حاملِ گنجینهٔ خاطرات گم شده است. علاوه بر این، آزمایش ثابت کرده است که زمان و مکان در مورد حوزهٔ ناخودآگاه نسبی است، به طوری که ادراک ناخودآگاه که به واسطهٔ مانع مکان ـ زمان جلوی آن گرفته نشده می‌تواند به تجربیاتی دست یابد که ذهن خودآگاه هیچ دسترسی به آن تجارب ندارد

من داستان‌های بسیار زیادی در مورد اشباح و ارواح شنیده و خوانده‌ام. از میان آنها فقط معدودی از این داستان‌ها را می‌توان بدین طریق به خوبی توضیح داد. مثلا در تمام داستان‌های ارواحی که به اتاق‌ها رفت و آمد می‌کنند قتلی اتفاق افتاده است. در یک مورد لکه‌های خون در زیر فرش قابل مشاهده بود. مطمئنآ یک سگ خون را بو کرده و شاید آن را به عنوان یک انسان شناسایی کرده است. اگر آن سگ دارای تخیل و تصوّر انسانی بود، می‌توانست مشخصات اصلی جنایت را نیز بازسازی کند. حوزهٔ ناخودآگاه ما که در مقایسه با اذهان خودآگاه ما به میزان بیشتری از قدرت‌های ظریف اِدراک و بازسازی صحنه برخوردار است می‌تواند همین کار را انجام دهد و تصویری خیالی از موقعیت روانی که آن را برانگیخته است ترسیم نماید.

به طور کلی به نظر می‌رسد که قلب در مقایسه با مغز، حافظهٔ قابل اعتمادتری برای تصوّراتی که برای روان مفیداند، دارد.

ممکن است که وجود شمّ قوی در انسان جایگزین جهان بوها شده باشد، و با ضعف و انحطاط اندام بویایی، این بوها برای انسان از دست می‌رود. تأثیر شم و شهود بر انسان در واقع بسیار مشابه جذابیت فوری است که بوها برای حیوانات دارند. من خودم چند تجربه داشته‌ام که در آنها، معلوم شده که «بوهای روانی» یا توهّمات بویایی، شم‌های زیر آستانه‌ای هستند که پس از این حادثه توانستم آنها را اثبات کنم.

روان‌شناسی نوین می‌تواند تأیید کند که در مورد بسیاری از افراد، این مسأله در نیمهٔ دوم زندگی رخ می‌نماید. در این هنگام حوزهٔ ناخودآگاه به شیوه‌ای بسیار مؤکد غالبآ باعث می‌شود که وجود خودش احساس شود. حوزهٔ ناخودآگاه سرزمین رؤیاها است، و بنابر دیدگاه انسان‌های اولیه، سرزمین رؤیاها، سرزمین مردگان و سرزمین نیاکان نیز هست. از تمام آنچه که ما دربارهٔ این حوزه می‌دانیم می‌توان گفت که ظاهرآ حوزهٔ ناخودآگاه در حقیقت مستقل از زمان و مکان است. به علاوه، هیچ ایراد و اعتراضی در مورد این اندیشه وجود ندارد که حوزهٔ خودآگاه به وسیلهٔ دریای ناخودآگاه احاطه شده است، درست همان‌طور که این جهان مشمول «جهان راستین» است. حوزهٔ ناخودآگاه حد و اندازهٔ ناشناخته‌ای دارد و احتمالا اهمیت بیشتری نسبت به حوزهٔ خودآگاه دارد. به هر حال نقشی که حوزهٔ خودآگاه در زندگی انسان‌های اولیه و پستانداران نخستین ایفا می‌کند در مقایسه با نقش حوزهٔ ناخودآگاه ناچیز است

به آسانی می‌توان تصوّر کرد که مدت‌ها قبل از وجود هرگونه فلسفه‌ای، انسان‌ها به طور غریزی دریافته بودند که چه تصوّرات و اندیشه‌هایی جهت کارکرد طبیعی روان ضروری‌اند. فقط یک انسان احمق ممکن است فراتر از این برود و این سؤال را مطرح کند که آیا نامیرایی وجود دارد یا خیر.

به آسانی می‌توان تصوّر کرد که مدت‌ها قبل از وجود هرگونه فلسفه‌ای، انسان‌ها به طور غریزی دریافته بودند که چه تصوّرات و اندیشه‌هایی جهت کارکرد طبیعی روان ضروری‌اند.

به طور کلی به نظر می‌رسد که قلب در مقایسه با مغز، حافظهٔ قابل اعتمادتری برای تصوّراتی که برای روان مفیداند، دارد. در مغز این تمایل نسبتآ ناسالم وجود دارد که مغز، یک وجود انتزاعی را هدایت می‌نماید. مغز به آسانی فراموش می‌کند که در لحظه‌ای که قلب از انجام وظیفهٔ خود باز می‌ماند، هشیاری مغز به خاموشی می‌گراید.

من می‌دانستم که مسائلی که مردم از آنها آگاه نیستند می‌توانند موجب شوند که برخی پدیده‌ها وجود خارجی پیدا کنند، زیرا محتویات ناخودآگاه دسته‌بندی شده اغلب تمایل دارند که خودشان را به نحوی به صورت وجود خارجی یا به نحو دیگری بروز دهند. اما من مسائل مربوط به ساکنان فعلی خانه را خیلی خوب می‌شناختم و نمی‌توانستم هیچ چیزی پیدا کنم که توجیه تجسّم این مشکلات باشد. روز بعد من از بقیه سؤال کردم که آنها چطور خوابیده‌اند. آنها همگی گفتند که خیلی خوب و راحت خوابیده‌اند.

با این حال، شباهت هدف نباید ما را به سمتی هدایت کند که از یک تفاوت عمیق در مورد زاویهٔ دید غافل شویم. روان‌شناسی «کتاب‌های بتی» در هیچ یک از زمینه‌های اساسی تفاوتی با جهان‌بینی نخستین ندارد. در جهان‌بینی‌های نخستین تمام محتویات حوزهٔ ناخودآگاه به موضوعات و اشیاء بیرونی نسبت داده شده است. آنچه که برای انسان ابتدایی یک روح به نظر می‌رسد، ممکن است در سطحی آگاهانه‌تر اندیشه‌ای انتزاعی باشد، درست همان طور که خدایان عصر باستان در آغاز دورهٔ ما به اندیشه‌های فلسفی مبدّل شدند. طرح اولیهٔ عوامل روان‌شناختی، در عالم ارواح و عرفان، مشترک است. مزیت این طرح واضح است: محتوای تجسّم شده آشکارا در چارچوب موضوع مورد نظر است و هیچ گونه انعکاس بیشتری را در پی ندارد. اما از آنجایی که این تجسّم قطعآ حوزهٔ ناخودآگاه را اندکی به حوزهٔ خودآگاه نزدیک‌تر می‌کند، دست کم بهتر از هیچ چیز است