بریده‌هایی از کتاب شبانه‌ها

دنبال آدمی مثل او بودم، کسی که بتواند منِ دیگر مرا بکِشد بیرون؛ منی که دارد دست‌وپا می‌زند...

همین فقط زندگی‌ات را خراب کرده ریموند. فقط، فقط، فقط. فقط دارم نهایت تلاشم را می‌کنم.‌ فقط چهل و هفت سال. خیلی زود می‌بینی که رسیدی به شصت و هفت سال و فقط داری دور خودت می‌چرخی و تلاش می‌کنی یک سقف لعنتی پیدا کنی که بالای سرت باشد.

ریموند، تا حالا شده یک لحظه به خودت بیایی و بپرسی کی هستی؟ وقتی به توانایی‌هایت فکر می‌کنی شرمنده نمی‌شوی؟ ببین زندگی‌ات را چگونه پیش می‌بری؟ این... این واقعاً کفر آدم را بالا می‌آورد. آدم را خیلی عصبانی می‌کند.

چند سال زمان بُرد، ذره‌ذره، تا لیندی عاشقم شد. اولش جرئت نمی‌کردم باور کنم، اما بعد از مدتی چیزی جز این برای باور کردن وجود نداشت. تلنگری آرام روی شانه‌ام وقتی داشتیم از سر میز بلند می‌شدیم. یک لبخند ملیح، وقتی چیزی جز او که در اتاق این‌طرف و آن‌طرف می‌رفت برای خندیدن وجود نداشت.

پیتر گفت: «عاشق این بودم که ساز بزنم. تو خیلی خوش‌شانسی. دلم می‌خواهد یاد بگیرم. فکر کنم الان یک‌کم دیر شده.» تیبور گفت: «هیچ‌وقت نمی‌توانی بگویی خیلی دیر است.» ـ حق با توست. هیچ‌وقت نگو خیلی دیر است.

برای مردم مهم نیست که آهنگ موردعلاقه‌شان را یک‌بار دیگر بشنوند اما بیشتر وقت‌ها نمی‌توانی یک آهنگ را چندبار بزنی، چون فکر می‌کنند چیز دیگری بلد نیستی.

وقتی بچه بودم می‌خواستم رقاص یا آوازه‌خوان شوم. تلاش کردم و تلاش کردم، خدا شاهد است که تلاش کردم اما مردم فقط می‌خندیدند و من فکر می‌کردم که این دنیا خیلی بی‌انصاف است. اما بعد که کمی بزرگ‌تر شدم فهمیدم دنیا آن‌قدرها هم بی‌انصاف نبود. حتا اگر مثل من یکی از آن بدشانس‌ها باشی، هنوز هم شانسی وجود دارد، هنوز هم می‌توانی موقعیتی برای خودت پیدا کنی و مجبور نیستی یک جا بمانی تا محبوب شوی.

اگر ناامیدی سراغت بیاید، آرام به راهت ادامه می‌دهی. تو هم مثل او می‌گویی من خیلی خوشبختم.

آدم‌ها خیلی باهم فرق ندارند؛ کارمند بانک، موزیسین. آخرش خواسته‌های ما از زندگی، یکسان است.

کارم درست بود. الانم کارم درست است، عالی است. اما او فکر می‌کرد سرنوشت من این بوده که مالک تمام این دنیای لعنتی باشم.