بریده‌هایی از کتاب ناکجا

گری نگاهی به‌سمت کافه انداخت، بعد دستش را در جیب‌هایش فرو کرد و گفت: «بیا. بریم قدم بزنیم. می‌تونی خودت رو خالی کنی. بعد هم بهت می‌خندم.» ریچارد گفت: «عوضی.» و صدایش خیلی بیشتر از چند هفتهٔ اخیر به ریچارد سابق شباهت داشت. «دوست به همین درد می‌خوره دیگه.»

صدا زد: «بایستید. نام و جایگاه‌تون رو بگید.» در گفت: «من بانو در هستم، دختر پورتیکو از خاندان آرک.» «من شکارچی هستم، محافظ بانو.» ریچارد هم اعلام کرد: «ریچارد می‌هیو هستم، خیسِ‌خالی.»

«من امروز تو رو یه بار کشتم. چرا بعضی‌ها این‌قدر سمج و نفهمند؟»

ریچارد پرسید: «اون کی بود؟» در گفت: «به خودشون می‌گن مخملی‌ها. روزها این پایین می‌خوابند و شب‌ها تو دنیای بالا راه می‌رن.» ریچارد پرسید: «خطرناکند؟» شکارچی جواب داد: «همه خطرناکند.»

«سوال اول. شما برای کی کار می‌کنید؟» آقای کروپ گفت: «اوه، این‌که خیلی آسونه. جوابش هم آسونه. ما برای کارفرمامون کار می‌کنیم که ترجیح می‌ده اسمش برده نشه.» «هوم.

آقای وندمار فقط راه می‌رفت. راه رفتنش خیلی یکنواخت‌تر، استوارتر و خلل‌ناپذیرتر از آن بود که بشود به تند راه رفتن و شلنگ انداختن تشبیهش کرد: مرگ مثل آقای وندمار راه می‌رفت

حالا نه نامزد دارم، نه خانه، نه شغل، و دارم سی چهل متر زیر خیابان‌های لندن قدم می‌زنم و امید به زندگی‌ام در حد یک مگس میوهٔ متمایل به خودکشی است.

مردی که زره به تن داشت، طبل کوچکی را می‌نواخت و می‌گفت: «اموال گمشده. جمع شید، جمع شید و خودتون ببینید. اموال گمشده. هیچ چیز پیدا شده‌ای این‌جا نیست. تضمین که همه‌چیز گمشده است.»

«آقای می‌هیو، به هر کس که دلتان می‌خواهد زنگ بزنید. ولی دوست ندارم فکر کنید ما شما را تهدید می‌کنیم. نه من و نه آقای وندمار کسی را تهدید نمی‌کنیم. مگر نه، آقای وندمار؟» «ها؟ پس الان یعنی دارید چی‌کار می‌کنید؟» آقای کروپ از بین خش‌خش و پژواک و هیس‌هیس خط گفت: «داریم به شما قول انجام کاری رو می‌دیم و نشانی شما رو هم بلدیم.»

شهری پُرسروصدا، کثیف، شاد و پر از دردسر که از توریست‌ها تغذیه می‌کرد. به آن‌ها محتاج و ازشان بیزار بود و تحقیرشان می‌کرد