بریده‌هایی از کتاب علی رغم همه چیز، آری به زندگی

«طوری زندگی کنید که گویی برای بار دوم است زندگی می‌کنید و گویی اولین‌بار است به اندازهٔ حالا اشتباه عمل می‌کنید!»

تنها چیزی که قطعاً پوچ و بی‌معنا است... مفت‌ومسلم از دست دادن زندگی‌تان است

«شجاعتی که با آن سرنوشت را تحمل می‌کنی از خودِ سرنوشت قدرتمندتر است.»

خوابیدم و در رؤیا دیدم که زندگی خوشی‌ست. بیدار شدم و دیدم که زندگی مسئولیت است. کار کردم و دیدم که مسئولیت خوشی‌ست.

توجه به سخنان نیچه که زمانی گفته بود: «هر که چرایی‌ای برای زندگی کردن دارد می‌تواند تقریباً هر چگونگی‌ای را نیز تحمل کند.»-

«شجاعتی که با آن سرنوشت را تحمل می‌کنی از خودِ سرنوشت قدرتمندتر است.»

اگر ما فناناپذیر بودیم می‌توانستیم همه‌چیز را به تعویق بیاندازیم، واقعاً همه‌چیز را. زیرا اصلاً اهمیتی نداشت که کار خاصی را همین حالا انجام دهیم، یا فردا، یا پس‌فردا، یا یک سال دیگر، ده سال دیگر یا هر وقت. نه مرگی در کار بود و نه پایانی پیش روی‌مان نمایان می‌شد، در این صورت احتمالات ما هیچ حدوحصری نداشت. هیچ دلیلی نداشتیم که کار بخصوصی را هم‌اینک به انجام برسانیم یا مثل حالا خود را تسلیم یک تجربه کنیم- زمان همیشه بود، ما نیز همیشه وقت داشتیم، وقت نامتناهی. برعکس، این واقعیت که ما مرگ‌پذیریم، زندگی‌مان فانی است، زمان و احتمالات‌مان محدود است انجام هر کاری را برای‌مان معنادار می‌کند؛ کارهایی از قبیل این‌که از امکان پیش روی‌مان استفاده کنیم و برای عملی کردنش آن را به واقعیت تبدیل کنیم، از وقت‌مان بهره‌مند شویم و آن را به خود اختصاص دهیم. مرگ بی‌اختیار ما را به انجام چنین کارهایی وادار می‌کند. بنابراین، مرگ زمینه‌ای فراهم می‌کند تا بودن‌مان به مسئولیت‌پذیر بودن تبدیل شود.

«زندگی چیزی نیست، زندگی فرصت انجام چیزی است.»

«هر که چرایی‌ای برای زندگی کردن دارد می‌تواند تقریباً هر چگونگی‌ای را نیز تحمل کند.»-

فرانکل سخن کی‌یرکیگارد را بازگو می‌کند که درهای رو به خوشبختی همیشه رو به بیرون گشوده می‌شوند.