بریده‌هایی از کتاب زنان فنیقی

آری این خود رنجی بزرگ است: سرکردن با ابلهان.

اینکه نمی‌توانی آن چیزی را که خواهان آنی بر زبان آوری، این به زندگی بردگان می‌ماند.

اینکه نمی‌توانی آن چیزی را که خواهان آنی بر زبان آوری، این به زندگی بردگان می‌ماند.

مرد بیچاره، تو درد کشیده‌ای! تو درد کشیده‌ای چراکه چشم دادگری بر بدکاران کور و گوشش بر ابلهان کر است.

کرئن: چرا مرا تنها وامی‌گذاری؟ تیرزیاس: این من نیستم که تو را تنها می‌گذارم، بخت خود توست.

یوکاسته: پسرم نخستین چیزی که می‌خواهم بدانم این است، دوری از خانه چگونه است؟ آیا رنجی بزرگ در آن است؟ پولونیکس: مادر، چنان رنجی در آن است که بر زبان نمی‌آید! یوکاسته: مقصودت چیست؟ چه‌چیز بیش از چیزهای دیگر، رانده‌شدگان را می‌آزارد؟ پولونیکس: بدترین چیز آن است که نمی‌توانی آنچه را در دل داری آزادانه بر زبان آوری. یوکاسته: آنچه از آن می‌گویی، اینکه نمی‌توانی آن چیزی را که خواهان آنی بر زبان آوری، این به زندگی بردگان می‌ماند.

آنتیگنه: آه، کو آن ادیپوسی که با خردش چیستان‌ها را پاسخ می‌گفت؟ ادیپوس: آن روزگار سپری شد، دلبندم! روزی به من نیک‌بختی داد و روزی دیگر تباهم ساخت!

هیچ‌چیز بدتر از جنون دو ابله نیست!

میرایان باید باری را بکشند که نامیرایان بر دوششان می‌نهند.

آنتیگنه: مرد بیچاره، تو درد کشیده‌ای! تو درد کشیده‌ای چراکه چشم دادگری بر بدکاران کور و گوشش بر ابلهان کر است.