بریده‌هایی از کتاب پسری که قبلا بودم!

در کمتر از یک ثانیه همه‌چیز تمام شد. تمام شدن یک زندگی همین‌قدر طول می‌کشد.

خلاصه، همه‌چی بی‌نهایت عذاب‌آوره. چیز دیگه‌ای هم می‌خواین بدونین؟

آه می‌کشد. «بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه. ولی این خیلی خطرناکه ایتن. رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمی‌تونی به یاد آوردن رو شروع کنی. اگه خاطرات کیسی رو حفظ نکنی، اون واقعاً از بین می‌ره.»

بچه‌ها قوی‌ان، قوی‌تر از اونی هستن که بیشتر بزرگ‌ترها فکر می‌کنن

«تا زمانی که هنوز به یادشی، هیچ‌وقت مجبور نمی‌شی واقعاً باهاش خداحافظی کنی.»

اگه هیچ‌وقت برنگردی و من برای حرف‌هایی که زدم معذرت‌خواهی نکنم، چی؟ اگه هیچ‌وقت بهت نگم چه‌قدر دوستت دارم چی؟

دنیایی که من را در آن رها می‌کند بدون او جای بدتری خواهد بود.

درد از دست دادن او تا ابد با من هست

«تلاش برای از بین بردن امید مثل تلاش برای تمیز کردن شن از توی کیف شناست، همیشه یکی دوتا دونه تهش باقی می‌مونه.

 و وقتی ببینمش، تا زمان رفتن دستش را در دستم نگه خواهم داشت.