بریده‌هایی از کتاب چلنجر دیپ؛ عمیق ترین نقطه دنیا

لبخند می‌زند، ولی نمی‌خندد. کَلی هیچ‌وقت نمی‌خندد،‌ اما صداقت لبخندش این قضیه را جبران می‌کند.

همه تحسینم می‌کنند، ولی جوری که وقتی می‌دانی قرار است چیزی را از دست بدهی، تحسینش می‌کنی.

چیزهایی را که من حس می‌کنم، نمی‌شود به کلمه درآورد. اگر هم بشود، کلمه‌ها به زبانی نیستند که کسی بفهمد. احساساتم زبان خودشان را دارند.

به مَکِنزی می‌گویم: «یه وقتایی... این‌جوری می‌شه.» تنها چیزی است که می‌توانم بگویم تا از درون منفجر نشوم.

تو اولین نیستی و آخرین هم نخواهی بود

آن‌قدرها که وانمود می‌کنند نو نیستند

«بدون شک، هر افتضاحی زیبایی خودش رو داره.»

قبلاً از مردن می‌ترسیدم. حالا از زندگی‌نکردن می‌ترسم

کار من رشد نمی‌کند، از درون متلاشی می‌شود و خودم هم نمی‌دانم چرا.

چیزهایی را که من حس می‌کنم، نمی‌شود به کلمه درآورد. اگر هم بشود، کلمه‌ها به زبانی نیستند که کسی بفهمد. احساساتم زبان خودشان را دارند.